29 Νοε 2010

Συναυλία με έργα Σοπέν και Σούμαν το Σάββατο 4/12/10 στο Τροφώνιο Ωδείο


Το ΤΡΟΦΩΝΙΟ ΩΔΕΙΟ  διοργανώνει συναυλία 
με αφορμή  της  διπλής επετείου 
των 200 χρόνων από τη γέννηση του Φ.Σοπέν και του Ρ.Σούμαν
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει ερμηνείες έργων τους,  
από μαθητές & καθηγητές  της σχολής 
Πιάνου, βιολιού, βιολοντσέλου
ενώ  παράλληλα η Ελένη Κωνσταντάκη 
καθηγήτρια μονωδίας του Ωδείου
θα ερμηνεύσει  lieder του Ρ. Σούμαν .
Θα γίνει αναφορά στη ζωή και στο έργο των συνθετών 
καθώς και  παρουσίαση σε  οθόνη (με powerpoint)
Η συναυλία θα πραγματοποιηθεί 
το ΣΑΒΒΑΤΟ στις 4 Δεκεμβρίου  2010 και ώρα 7.00μ.μ 
στην αίθουσα συναυλιών του ΤΡΟΦΩΝΙΟΥ ΩΔΕΙΟΥ.

27 Νοε 2010

Πώς η υποψία μπορεί να σε μεταμορφώσει… ο συγγραφέας Κώστας Κατσουλάρης στο ΕΜΒΟΛΙΜΟΝ την τρίτη 30/11/2010

Ένας άντρας πείθεται ολοένα και περισσότερο, από μικρές ενδείξεις που στο
μυαλό του μετατρέπονται σε ισχυρές αποδείξεις, ότι ένας άλλος άντρας έχει
κερδίσει την καρδιά και το κορμί της γυναίκας του. Οι λογικοφανείς υποψίες
του θα εξελιχθούν σε έμμονη ιδέα και θα οδηγήσουν τη σχέση στα έσχατα
όριά της.
Ο δρόμος για την κόλαση των ανδρών είναι στρωμένος με λογικές σκέψεις.
Μια ιστορία ζήλιας και απώλειας: πώς η υποψία μπορεί να σε μεταμορφώσει…

Ελάτε στο εντευκτήριό μας, στα Άσπρα Σπίτια
της Παραλίας , Διστόμου,
να γνωρίσουμε τον συγγραφέα Κώστα Κατσουλάρη
και την εξαιρετική του νουβέλα.

20 Νοε 2010

Ταινίες που βασίζονται σε λογοτεχνικά κείμενα από τη βιβλιοθήκη Λιβαδειάς


Κύκλο προβολών ξεκινά φέτος η Βιβλιοθήκη Λιβαδειάς. Θα προβληθούν ταινίες που βασίζονται σε λογοτεχνικά κείμενα.
Συγκεκριμένα:
  • ΤΡΙΤΗ 23 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2010, 9μ.μ. - «Η ΦΟΝΙΣΣΑ» ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΦΕΡΡΗ
  • ΤΡΙΤΗ 7 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2010, 9μ.μ. - «ΤΟ ΜΟΝΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΤΑΞΕΙΔΙΟΝ» ΤΟΥ ΛΑΚΗ ΠΑΠΑΣΤΑΘΗ
  • ΤΡΙΤΗ 18 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2011, 9μ.μ. - «Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΩΝ 9» ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΙΟΠΑΧΑ
  • ΤΡΙΤΗ 1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2011, 9μ.μ. - «Η ΖΩΗ ΕΝΑΜΙΣΙ ΧΙΛΙΑΡΙΚΟ» ΤΗΣ ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΣΙΣΚΟΠΟΥΛΟΥ
Οι προβολές θα γίνουν στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ, Δωδεκανήσου 5 - Πληροφορίες: 22610-89970
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

19 Νοε 2010

Οι Sequence Theory Project την Παρασκευή 19/11 στο Art Cafe Αστραδενή


Η Αστραδενή φιλοξενεί τους Sequence Theory Project για να μας χαρίσουν ήχους trip hop ατμοσφαιρικής μουσικής σε συνδυασμό με indie, jazz, folklore και όπερα. Την Παρασκευή 19 Νοεμβρίου στις 9.30 το βράδυ. Με συντροφιά τα πεφταστέρια δίπλα στο ποτάμι.

«Ένα κορίτσι ονειρεύτηκε τον κόσμο γεμάτο ελπίδα, μα οι φωτιές των ισχυρών έκαψαν την ελπίδα της! Η προσευχή της ήταν σ’ ένα πεφταστέρι ευχή για να ξανάρθει η ελπίδα στη Γη ». Sequence Theory Project (Aira, the clown girl concept)

Οι Sequence Theory Project σχηματίστηκαν το 2006 απ' τον Orfeus (samples, synths, dj'ing, παραγωγή) και τη Melendy (πιάνο, synths, τρομπέτα, ακορντεόν, φωνητικά) και στη συνέχεια από τον Kostas A στο μπάσο. Ο ήχος τους είναι μια ανάμειξη trip hop ατμοσφαιρικής μουσικής σε συνδυασμό με jazz, indie pop, folk στοιχεία και όπερα.
Το όνομα του σχήματος είναι εμπνευσμένο από την ακολουθία (sequence) που διέπει τις ανθρώπινες συναντήσεις και πράξεις, που καθορίζουν εν τέλει τη ζωή μας και από μια φράση του Εμίλ Ζολά από το βιβλίo "Οι Παθογένειες της Δημοκρατίας" που λέει "....πιστεύω σε μια διαρκή αλληλουχία των ανθρωπίνων εκφράσεων, σε μια ατέλειωτη πινακοθήκη ζωντανών πινάκων". Οι Sequence Theory Project είναι μια ακολουθία αντιλήψεων, ανθρώπων, ιδεών, συναντήσεων και συναισθημάτων . Πιστεύουν ότι οι ακολουθίες "διέπουν " τη δομή μιας μουσικής αλλά και τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά οδηγώντας τον σε επιλογές που καθορίζουν εν τέλει την πορεία της ζωής του . Η δική τους θεωρία της ακολουθίας λέει πως σε κάθε ενέργεια της ανθρώπινης έκφρασης είναι απαραίτητη η διατήρηση της ουσίας της ίδιας της ύπαρξής μας αλλιώς αυτή θα αφανιστεί μέσα στην υλιστική υστερία των καιρών.
Η μουσική τους πηγάζει από έντονα συναισθήματα νοσταλγίας των παιδικών μας χρόνων και θλίψης για τα ανθρώπινα δικαιώματα που καταπατώνται καθημερινά στο όνομα του χρήματος, της εξουσίας, της τάξης και της δήθεν παγκόσμιας ειρήνης. Η μελαγχολία είναι ένα χαρακτηριστικό που υπάρχει έντονα στους στίχους τους γιατί όπως χαρακτηριστικά δηλώνουν: «μας πληγώνει η ταπείνωση και ο εξευτελισμός του ανθρώπου απ'τον άνθρωπο, η καταστροφή της φύσης και αισθανόμαστε συνένοχοι που υπάρχουμε σ'έναν κόσμο που τα πάντα είναι εμπορεύσιμα με κάθε αθέμιτο τρόπο και που χιλιάδες παιδιά γίνονται αντικείμενο άγριας εκμετάλλευσης ή βιώνουν την απόλυτη εξαθλίωση. Αυτό που μας εξαγνίζει είναι να δημιουργούμε με τη μουσική μας ένα σκηνικό παραμυθιού και να αφυπνίζουμε σ'αυτούς που την ακούν συναισθήματα αυτής της παιδικής αθωότητας και αφέλειας που εκλείπει». Hχογραφούν με δικό τους εξοπλισμό και προσπαθούν να έχουν τη μουσική τους προσβάσιμη σε όλους και τους αρέσει να παίζουμε κυρίως σε ελεύθερους χώρους, στο δρόμο, σε αυτόνομα στέκια, φεστιβάλ και αίθουσες με χαμηλή τιμή εισόδου.
Στα μέσα του 2006 ανάρτησαν τα πρώτα τους κομμάτια (erasers , missing children theme, toyland) στο myspace. Το 2008 δημοσιοποίησαν τις πρώτες τους παραγωγές με τίτλο "Whispers Of a Tree". Κατά καιρούς κι άλλοι μουσικοί έχουν συμβάλει στις παραγωγές τους με το δικό τους ιδιαίτερο στίγμα. Συνεργάζονται αρκετά χρόνια σε αυτόνομες εκδηλώσεις, ανεξάρτητες θεατρικές παραγωγές, μουσικά και παραστατικά δρώμενα. Πρόσφατα επένδυσαν με τη μουσική μας την παράσταση «hungry anyone?» της Αθηνάς Παππά που παρουσιάστηκε πέρσι στο θέατρο επί Κολονώ και θα παίζεται από Δεκέμβρη στο "Ίδρυμα ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗ" στο BLACK BOX. Τον περασμένο Σεπτέμβριο κυκλοφορήσαν σε μια ανεξάρτητη προσπάθεια το πρώτο τους demo album με τίτλο "TOYLAND" και μπορεί να το βρει κανείς στα διάφορα event τους. Το artwork έχουν επιμεληθεί οι "fabrique des Reves". Όποιος θέλει να βρει τη μουσική τους δεν έχει παρά να πληκτρολογήσει «sequence theory project toyland download» και να κατεβάσει απ ευθείας στο pc του η μπορεί να τα ακούσει live streaming στο myspace.
Οι Sequence Theory Project είναι τελικά ένα αυτοδιαχειριζόμενο project και υπόσχονται να διατηρήσουν όλη αυτή τη θεωρία τους μακριά από τους περιορισμούς και το άγχος της μουσικής βιομηχανίας καθώς και την κερδοσκοπία των εταιριών.

16 Νοε 2010

Πέρα από κάθε πρόβλεψη η συμμετοχή των πολιτών της Λιβαδειάς στην παρουσίαση του βιβλίου του Τούρκου Υπ.Εξ. Νταβούτογλου


Πέρα από κάθε προηγούμενο και πρόβλεψη, το πλήθος  των φίλων τη Δευτέρα το βράδυ 15/11/2010 στο βιβλιοπωλείο μας, δημιούργησε μια ανεπανάληπτη εικόνα  ενώ δεκάδες άλλοι φίλοι αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν αδυνατώντας να εισέλθουν.
Ήταν μια επιβράβευση και μια ουσιαστική ψήφος εμπιστοσύνης πιστεύουμε, για τη δουλειά που κάνουμε επί 19 ολόκληρα χρόνια κάθε δεκαπέντε  μέρες και εκφράστηκε μια μέρα ακριβώς μετά τη θριαμβευτική επικράτηση της αποχής, του λευκού και του άκυρου στις εκλογές.
Είναι και μια απόδειξη ότι η κοινωνία  όχι απλά δεν αδιαφορεί αλλά βρίσκεται πολύ πιο μπροστά και προσδοκά κάτι διαφορετικό από τις κοντόφθαλμες κομματικές ηγεσίες του τόπου.
Με κλικ στον σύνδεσμο του βιβλιοπωλείου 

παρακολουθείστε ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ


3 Νοε 2010

Λιβαδειά: η πόλη τέρας στα μάτια μιας ξένης και η μαγεία της ζωγραφικής στη σχολή της Χιόνας

Έργο μαθήτριας στη σχολή ζωγραφικής της Χιόνας

Δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα http://www.protagon.gr/ στις 4/10/2010. Είτε μας αρέσει είτε όχι αυτή είναι η εικόνα της πόλης μας στα μάτια μιας ξένης. Μια ανάρτηση αφιερωμένη σε όλους όσους αντιστέκονται με έργα και όχι με λόγια στην καθημερινή αλλοτρίωση και υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής μας στη Λιβαδειά.


της Ρέας Βιτάλη

Διάβασα σ΄ ένα απόκομμα «Ο παράδεισος είναι τόπος για δεύτερους ρόλους». Συγκλονιστικό! Θα συμπλήρωνα ότι ο παράδεισος είναι προορισμός για οργανωμένα ταξιδιωτικά γκρουπ. Προτιμώ τους αυτόνομους ταξιδευτές. Που ανακαλύπτουν το ταξίδι παντού. Μ΄αυτή την αρχή, έχω τραβήξει κάτι ταξίδια! Ξωτικά του κερατά! Σε μποτιλιάρισμα στη Σταδίου, στο δρομάκι της Καλλίδρομίου, στα Πετράλωνα το βράδυ, σε καταυλισμό τσιγγάνων στη Θήβα… Να προχθές για παράδειγμα, ο Γιάννης μου είπε «έχεις δυο ώρες διορία στη Λειβαδιά. Τόσο χρειάζομαι για να τελειώσω μια δουλειά. Κάτι ενδιαφέρον θα βρεις εσύ…» Άκου λέει!
Η Λειβαδιά είναι μια πόλη τέρας, όπως τόσες και τόσες άλλες στην ελληνική επικράτεια. Με όλα τα αντιπροσωπευτικά στοιχεία νεοελληνικής αισθητικής. Πόλη «κάνω ότι βολεύει την πάρτη μου»… Τόσο ξεκάθαρο ως φιλοσοφία. Αναρχία, τσαπατσουλιά, ταμπέλες… Πόλη γκρι!Και για να βοηθήσουν την εικόνα της, τραβάνε πεζόδρομους. Το χτικιό του σύγχρονου. Σαν κολόνια σε βόθρο. Και δω που τα λέμε βολεύει, αφού αν μη τι άλλο μπορείς να χαζεύεις κόσμο στις καφετέριες. Να μετράς καλαμάκια σε καφέδες. Μιλάμε για καφέ! Από διάτρηση στομάχου θα πάμε ως λαός. Τσατάλια τα νεύρα μας!

Και οι κυρίες…Τόσο περιποιημένες. Το γαλλικό μανικιούρ και πεντικιούρ δρέπει νύχια στην επικράτεια! Διασχίζω τον πεζόδρομο που οδηγεί στην κεντρική πλατεία. Zara, Armani, Φούρνος, Kosta Boda κρύσταλλα δια εορτάς και γάμους, προποτζίδικο και εσώρουχα μαύρο-κόκκινα που πάνε με μαστίγιο σετ. Έχει χρόνο και μεράκια η επαρχία! Φτάνω στην κεντρική πλατεία. Λαμποκοπάει καινούργιο. Τα σιντριβάνια δουλεύουν, τα μάρμαρα αστράφτουν, το στραγγαλισμένο ελάχιστο πράσινο ανασαίνει προς το παρόν… Μέχρι να παραδοθεί στις γόπες ως τασάκι. Έργο τέχνης επί της πλατείας ούτε λόγος… Σε καμία σχεδόν πρωτεύουσα ή πόλη ή χωριό δεν θα βρεθεί φιλόξενος χώρος εν Ελλάδι για ελεύθερη καλλιτεχνική έκφραση. Πάντα κάτι ηρωικό, μνημειακό, με σταγόνες αίμα μπολιασμένο, αντιστασιακό, φόρος τιμής… Σε μια χώρα που έχει χεσμένη και καθόλου επεξεργασμένη ιστορική μνήμη, οι πλατείες εμπεριέχουν μόνο μνήμη. Περίεργη εμμονή!

Μετά την κεντρική πλατεία αρχίζει η παλιά, ας πούμε αγορά… Εδώ ας σταθώ. Μπουτίκ με ταμπέλα «Αθηναία». Εις μνήμην ενός παρελθόντος που η Αθήνα ήταν κάτι σε ομφαλό New York. Πιο κάτω άλλη λατρεμένη ταμπέλα «Κοκέτα»! Παραδίπλα Οίκος Νυφικών…Τα κύματα του Δουνάβεως σε αναπαράσταση με σατέν ύφασμα. Σετάρεται τέλεια με μαλλί μπούκλα, με «μυτάκια» ως κάγκελο στα μάτια και βάψιμο Μήδειας… Δόξα και τιμή στον Αλμοδοβάρ! Παρακεί ανδρικά υποδήματα. Σπάω το έρμο μυαλό μου! Ποιος άνδρας και σε ποια ακριβώς εκδήλωση φοράει άσπρο σκαρπίνι με μυτερή τύπου Δάνδη μύτη ή ψευτοκροκόδειλο με αντίστοιχη μύτη; Ακολουθεί κατάστημα με κοστούμια ανδρικά… Στη σειρά ακέφαλες κούκλες. Το τελείωμα στο μπατζάκι πιάνεται με παραμάνα, το δεξί χέρι σε όλες τις κούκλες πλαγιοόρθιο σαν σε νάρθηκα. Μπράβο κουστουμιά ο σακάτης!

Περπατώ εις το «δάσος» του παρελθόντος… Φωτογραφείο. Ζευγάρι σε στάση νευροκαβαλίκεμα για το φιλί μέσα στο αυτοκίνητο μετά την γαμήλια τελετή. Σε άλλη φωτό νύφη και γαμπρός μπροστά από τοπίο με καταρράκτη σε ταπετσαρία. Α ρε Ρίτσαρντ Χάμιλτον τι έχασες! Άλλη φωτό από βάφτιση. Έρμο παιδί να γανιάζει και συγχρόνως να φοράει παπιγιονάκι και καπέλο τζόκει! Μυστήριο-μαρτύριο… Περπατώ. Ξαφνικά κοντοστέκομαι. Ένας πίνακας καταπληκτικός ακουμπισμένος στο δρόμο σχεδόν…Χύμα. Πρόσωπα πολλά στη σειρά. Μοιάζει με έργο του Σακαγιάν. Μια πόρτα νεοκλασικού ανοιχτή αλλά καμία ένδειξη για το τι είναι. Μια σκάλα πανέμορφη ξύλινη σαν γλυπτό. Τοίχοι στο χρώμα του ροδιού, κόκκινοι. Δεν έχω δει πιο ωραίο χρώμα…Ανεβαίνω…Μισή ντροπή δική μου, μισή… Μα τι να ’ναι; Που να οδηγεί η σκάλα; Φτάνω σε σαλονάκι βελούδινο και δυο κυρίες με κοιτάζουν παραξενεμένες «Μη με ρωτήσετε γιατί μπήκα στο χώρο σας…» ψελλίζω αμήχανα «κάτι μου είπε ότι εδώ συμβαίνει κάτι ενδιαφέρον. Δεν είμαι από εδώ…», «Αυτό φαίνεται. Καθίστε»… Και κάθισα. Και βρέθηκα σε μια σχολή ζωγραφικής μαγική. Για παιδιά. Και χάζεψα έργα συγκλονιστικά. Και γνώρισα την Χιόνα Μπαδήλα που διδάσκει ζωγραφική και ιστορία της τέχνης εδώ και επτά χρόνια, αφού σπούδασε και θέλησε να γυρίσει στον τόπο της. Και ήταν τόσο δύσκολο να της πάρεις κουβέντα! Καμία πρεμούρα να μιλήσει ή να διατυμπανίσει τη δουλειά της…Όσο κανείς μας δεν έχει πρεμούρα να διατυμπανίσει ότι αναπνέει… Φαντάσου τι ανάσα για τα παιδιά…

Τα καβαλέτα στη σειρά. Η έκφραση! Μεγάλη υπόθεση… Κατέβηκα τη σκάλα χαρούμενη. Ο παράδεισος είναι τόπος για δεύτερους ρόλους. Θα συμπλήρωνα ότι ο παράδεισος είναι προορισμός για οργανωμένα γκρουπ…Προτιμώ τους αυτόνομους ταξιδιώτες που ανακαλύπτουν ταξίδια εκεί που δε φαντάζεσαι. Αυτά σκεφτόμουν ενώ μια τσιγγάνα με πήρε στο κατόπι (στη Λειβαδιά ζούνε πολλοί τσιγγάνοι). «Δώσε μου κάνενα ευρώ να σου πω τη μοίρα σου! Πολύ μάτι έχεις, πολλή γλωσσοφαγιά… Εσύ είσαι καλός άνθρωπος! Δώσε μου κανένα ευρώ…Εσύ κοπέλα μου θα πας στον παράδεισο…» Φτου σου ατυχία! Τρέχω να προλάβω κόλαση…Ευτυχώς είναι κοντά…

Υ.Γ Στην θέση της ονομασίας «Λειβαδιά» βάλτε όποια νεοελληνική πρωτεύουσα θέλετε… Ηράκλειο, Λάρισα… Σε όλες κολλάει μια χαρά το κείμενο.Για νάμαστε δίκαιοι. Πόλεις καρμπόν…