Παρ’ όλο που η σκηνή ήταν κατά οκτώ φορές μικρότερη των αναγκών του έργου οι συντελεστές της παράστασης κατάφεραν με ενθουσιασμό, μεράκι και εφευρετικότητα να παρακάμψουν τα τεχνικά προβλήματα και να δώσουν μια έξοχη παράσταση. Μαζί με τις ευχαριστίες μας για την υπέροχη βραδιά που μας χάρισαν οι ηθοποιοί του θεάτρου ΚΝΩΣΟΣ παραθέτουμε κάποιες φωτογραφίες από το πρόγραμμά τους και το κείμενο του Κώστα Γεωργουσόπουλου.
Το θέατρο στην κοιτίδα του, στην Αρχαία Αθήνα, υπήρξε σχολείο της Δημοκρατίας. Για τον Σαίξπηρ, πάλι, είναι ο καθρέφτης όπου η κοινωνία βλέπει το πρόσωπό της. Αλλά και η εκπαίδευση αποτελεί το όχημα πάνω στο οποίο τελείται η μύηση του νέου ανθρώπου στο πολιτικό γίγνεσθαι. Στη συνεργασία μου αυτή με το Λάμπρο Τσάγκα και το Διονύση Τσακνή προσπάθησα με παραδείγματα από αριστουργήματα του ελληνικού θεάτρου να καλύψω τις συχνότερες αιτίες των συγκρούσεων γονιών – παιδιών και τους λόγους που τους προκαλούν. Οι εποχές ίσως να άλλαξαν αλλά ο μεγάλος πυρήνας που ονομάζεται οικογένεια κάθε φορά που διασπάται παράγει τα ίδια τραγικά ή γελοία κομμάτια, αφήνει τα ίδια βαθιά τραύματα και σημαδεύει για πάντα την προσωπικότητα των δύο συντελεστών.
Η συγκεκριμένη σύνθεση θέλει να δείξει τα ακραία όρια και τις ακραίες συνέπειες της ενδοοικογενειακής έντασης. Το θέατρο διδάσκει το μέτρο, δείχνοντας το μέτρο, δείχνοντας την υπερβολή. Αν κατορθώσουμε να πείσουμε με τα αρνητικά κυρίως παραδείγματα πως ο μόνος ορθός δρόμος είναι η αμοιβαία κατανόηση, η ανοχή, ο σεβασμός του άλλου και η επιθυμία να συναντηθούν παιδιά και γονείς στο φιλόξενο γήπεδο της ελευθερίας, θα είμαστε εμείς οι άνθρωποι του θεάτρου ήσυχοι πως πράξαμε ό,τι ο σκοπός του θεάτρου από την αρχαιότητα ως σήμερα αταλάντευτα επιδιώκει: Να διδάξει παίζοντας.
Κώστας Γεωργουσόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου