3 Νοε 2010

Λιβαδειά: η πόλη τέρας στα μάτια μιας ξένης και η μαγεία της ζωγραφικής στη σχολή της Χιόνας

Έργο μαθήτριας στη σχολή ζωγραφικής της Χιόνας

Δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα http://www.protagon.gr/ στις 4/10/2010. Είτε μας αρέσει είτε όχι αυτή είναι η εικόνα της πόλης μας στα μάτια μιας ξένης. Μια ανάρτηση αφιερωμένη σε όλους όσους αντιστέκονται με έργα και όχι με λόγια στην καθημερινή αλλοτρίωση και υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής μας στη Λιβαδειά.


της Ρέας Βιτάλη

Διάβασα σ΄ ένα απόκομμα «Ο παράδεισος είναι τόπος για δεύτερους ρόλους». Συγκλονιστικό! Θα συμπλήρωνα ότι ο παράδεισος είναι προορισμός για οργανωμένα ταξιδιωτικά γκρουπ. Προτιμώ τους αυτόνομους ταξιδευτές. Που ανακαλύπτουν το ταξίδι παντού. Μ΄αυτή την αρχή, έχω τραβήξει κάτι ταξίδια! Ξωτικά του κερατά! Σε μποτιλιάρισμα στη Σταδίου, στο δρομάκι της Καλλίδρομίου, στα Πετράλωνα το βράδυ, σε καταυλισμό τσιγγάνων στη Θήβα… Να προχθές για παράδειγμα, ο Γιάννης μου είπε «έχεις δυο ώρες διορία στη Λειβαδιά. Τόσο χρειάζομαι για να τελειώσω μια δουλειά. Κάτι ενδιαφέρον θα βρεις εσύ…» Άκου λέει!
Η Λειβαδιά είναι μια πόλη τέρας, όπως τόσες και τόσες άλλες στην ελληνική επικράτεια. Με όλα τα αντιπροσωπευτικά στοιχεία νεοελληνικής αισθητικής. Πόλη «κάνω ότι βολεύει την πάρτη μου»… Τόσο ξεκάθαρο ως φιλοσοφία. Αναρχία, τσαπατσουλιά, ταμπέλες… Πόλη γκρι!Και για να βοηθήσουν την εικόνα της, τραβάνε πεζόδρομους. Το χτικιό του σύγχρονου. Σαν κολόνια σε βόθρο. Και δω που τα λέμε βολεύει, αφού αν μη τι άλλο μπορείς να χαζεύεις κόσμο στις καφετέριες. Να μετράς καλαμάκια σε καφέδες. Μιλάμε για καφέ! Από διάτρηση στομάχου θα πάμε ως λαός. Τσατάλια τα νεύρα μας!

Και οι κυρίες…Τόσο περιποιημένες. Το γαλλικό μανικιούρ και πεντικιούρ δρέπει νύχια στην επικράτεια! Διασχίζω τον πεζόδρομο που οδηγεί στην κεντρική πλατεία. Zara, Armani, Φούρνος, Kosta Boda κρύσταλλα δια εορτάς και γάμους, προποτζίδικο και εσώρουχα μαύρο-κόκκινα που πάνε με μαστίγιο σετ. Έχει χρόνο και μεράκια η επαρχία! Φτάνω στην κεντρική πλατεία. Λαμποκοπάει καινούργιο. Τα σιντριβάνια δουλεύουν, τα μάρμαρα αστράφτουν, το στραγγαλισμένο ελάχιστο πράσινο ανασαίνει προς το παρόν… Μέχρι να παραδοθεί στις γόπες ως τασάκι. Έργο τέχνης επί της πλατείας ούτε λόγος… Σε καμία σχεδόν πρωτεύουσα ή πόλη ή χωριό δεν θα βρεθεί φιλόξενος χώρος εν Ελλάδι για ελεύθερη καλλιτεχνική έκφραση. Πάντα κάτι ηρωικό, μνημειακό, με σταγόνες αίμα μπολιασμένο, αντιστασιακό, φόρος τιμής… Σε μια χώρα που έχει χεσμένη και καθόλου επεξεργασμένη ιστορική μνήμη, οι πλατείες εμπεριέχουν μόνο μνήμη. Περίεργη εμμονή!

Μετά την κεντρική πλατεία αρχίζει η παλιά, ας πούμε αγορά… Εδώ ας σταθώ. Μπουτίκ με ταμπέλα «Αθηναία». Εις μνήμην ενός παρελθόντος που η Αθήνα ήταν κάτι σε ομφαλό New York. Πιο κάτω άλλη λατρεμένη ταμπέλα «Κοκέτα»! Παραδίπλα Οίκος Νυφικών…Τα κύματα του Δουνάβεως σε αναπαράσταση με σατέν ύφασμα. Σετάρεται τέλεια με μαλλί μπούκλα, με «μυτάκια» ως κάγκελο στα μάτια και βάψιμο Μήδειας… Δόξα και τιμή στον Αλμοδοβάρ! Παρακεί ανδρικά υποδήματα. Σπάω το έρμο μυαλό μου! Ποιος άνδρας και σε ποια ακριβώς εκδήλωση φοράει άσπρο σκαρπίνι με μυτερή τύπου Δάνδη μύτη ή ψευτοκροκόδειλο με αντίστοιχη μύτη; Ακολουθεί κατάστημα με κοστούμια ανδρικά… Στη σειρά ακέφαλες κούκλες. Το τελείωμα στο μπατζάκι πιάνεται με παραμάνα, το δεξί χέρι σε όλες τις κούκλες πλαγιοόρθιο σαν σε νάρθηκα. Μπράβο κουστουμιά ο σακάτης!

Περπατώ εις το «δάσος» του παρελθόντος… Φωτογραφείο. Ζευγάρι σε στάση νευροκαβαλίκεμα για το φιλί μέσα στο αυτοκίνητο μετά την γαμήλια τελετή. Σε άλλη φωτό νύφη και γαμπρός μπροστά από τοπίο με καταρράκτη σε ταπετσαρία. Α ρε Ρίτσαρντ Χάμιλτον τι έχασες! Άλλη φωτό από βάφτιση. Έρμο παιδί να γανιάζει και συγχρόνως να φοράει παπιγιονάκι και καπέλο τζόκει! Μυστήριο-μαρτύριο… Περπατώ. Ξαφνικά κοντοστέκομαι. Ένας πίνακας καταπληκτικός ακουμπισμένος στο δρόμο σχεδόν…Χύμα. Πρόσωπα πολλά στη σειρά. Μοιάζει με έργο του Σακαγιάν. Μια πόρτα νεοκλασικού ανοιχτή αλλά καμία ένδειξη για το τι είναι. Μια σκάλα πανέμορφη ξύλινη σαν γλυπτό. Τοίχοι στο χρώμα του ροδιού, κόκκινοι. Δεν έχω δει πιο ωραίο χρώμα…Ανεβαίνω…Μισή ντροπή δική μου, μισή… Μα τι να ’ναι; Που να οδηγεί η σκάλα; Φτάνω σε σαλονάκι βελούδινο και δυο κυρίες με κοιτάζουν παραξενεμένες «Μη με ρωτήσετε γιατί μπήκα στο χώρο σας…» ψελλίζω αμήχανα «κάτι μου είπε ότι εδώ συμβαίνει κάτι ενδιαφέρον. Δεν είμαι από εδώ…», «Αυτό φαίνεται. Καθίστε»… Και κάθισα. Και βρέθηκα σε μια σχολή ζωγραφικής μαγική. Για παιδιά. Και χάζεψα έργα συγκλονιστικά. Και γνώρισα την Χιόνα Μπαδήλα που διδάσκει ζωγραφική και ιστορία της τέχνης εδώ και επτά χρόνια, αφού σπούδασε και θέλησε να γυρίσει στον τόπο της. Και ήταν τόσο δύσκολο να της πάρεις κουβέντα! Καμία πρεμούρα να μιλήσει ή να διατυμπανίσει τη δουλειά της…Όσο κανείς μας δεν έχει πρεμούρα να διατυμπανίσει ότι αναπνέει… Φαντάσου τι ανάσα για τα παιδιά…

Τα καβαλέτα στη σειρά. Η έκφραση! Μεγάλη υπόθεση… Κατέβηκα τη σκάλα χαρούμενη. Ο παράδεισος είναι τόπος για δεύτερους ρόλους. Θα συμπλήρωνα ότι ο παράδεισος είναι προορισμός για οργανωμένα γκρουπ…Προτιμώ τους αυτόνομους ταξιδιώτες που ανακαλύπτουν ταξίδια εκεί που δε φαντάζεσαι. Αυτά σκεφτόμουν ενώ μια τσιγγάνα με πήρε στο κατόπι (στη Λειβαδιά ζούνε πολλοί τσιγγάνοι). «Δώσε μου κάνενα ευρώ να σου πω τη μοίρα σου! Πολύ μάτι έχεις, πολλή γλωσσοφαγιά… Εσύ είσαι καλός άνθρωπος! Δώσε μου κανένα ευρώ…Εσύ κοπέλα μου θα πας στον παράδεισο…» Φτου σου ατυχία! Τρέχω να προλάβω κόλαση…Ευτυχώς είναι κοντά…

Υ.Γ Στην θέση της ονομασίας «Λειβαδιά» βάλτε όποια νεοελληνική πρωτεύουσα θέλετε… Ηράκλειο, Λάρισα… Σε όλες κολλάει μια χαρά το κείμενο.Για νάμαστε δίκαιοι. Πόλεις καρμπόν…

Δεν υπάρχουν σχόλια: