27 Μαρ 2014

Δύο παραστάσεις αφήγησης το Σάββατο 29 Μαρτίου και το Σάββατο 5 Απριλίου στις 11 πμ. με παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Λιβαδειάς


ΔΗΜΟΣΙΑ  ΚΕΝΤΡΙΚΗ  ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ 

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΑΝΤΕΡΣΕΝ 

ΑΦΗΓΗΣΗ ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ

Ελάτε να ταξιδέψουμε μαζί σ’ έναν κόσμο μαγικό που πλάθει ο Άντερσεν, όπου οι πρωταγωνιστές, βασιλιάδες και τσαγκάρηδες, σκαραβαίοι κι αηδόνια, μαργαρίτες, κατσαρόλες και ηλιαχτίδες, όλοι είναι ήρωες σε κάποια στιγμιότυπα της φανταστικής – κι όμως – καθημερινής ζωής.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου στις 2 Απριλίου, στο χώρο της Βιβλιοθήκης μας θα γίνουν δύο παραστάσεις αφήγησης το Σάββατο 29 Μαρτίου και το Σάββατο 5 Απριλίου στις 11 πμ. με παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.
Στη συνέχεια μαζί με τα παιδιά θα φτιάξουμε μια ιστορία μ’ένα ευχάριστο και παιγνιώδη τρόπο για να εκφραστεί η δημιουργική τους ανησυχία.


Αφήγηση: Γιώργος Λάϊος / Κόστος συμμετοχής: 2 ευρώ
Δηλώστε συμμετοχή στα τηλ. 2261089970 και 2261081340.
Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.

26 Μαρ 2014

16ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ από την κινηματογραφική λέσχη την Παρασκευή 28/3/2014


 

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ                  

16ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ  ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ                                                                 

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 28 ΜΑΡΤΙΟΥ 2013 9.00 ΜΜ.
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ (ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ 5)

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΩΝ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

BREF : Της Χριστίνας Πιτούλη, 30’

Μέσα από συζητήσεις με μετανάστες από την Αφρική
που ζουν στην Ισπανία, το ντοκιμαντέρ προσεγγίζει το
θέμα της κλειτοριδεκτομής.
Οι αντικρουόμενες απόψεις και εμπειρίες τους αποκαλύπτουν την πολυπλοκότητα αυτού του αμφιλεγόμενου ζητήματος, στον πυρήνα του οποίου τα όρια της πολιτιστικής κληρονομιάς και αυτά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων συναντιούνται.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΡΟ : Της Νοθέμ Κογιάδο, 65’ 


Σε πολλά μέρη του πλανήτη, είναι ευθύνη των γυναικών να μαζεύουν νερό, κι έτσι, αφότου εγκαταλείψουν το σχολείο σε πολύ νεαρή ηλικία, η υγεία της οικογένειάς τους  εξαρτάται απ’ αυτές. Επίσης, είναι οι πρώτες που υποφέρουν σε περιόδους ανομβρίας.
Παραλληλίζοντας τον κύκλο της ζωής με τον κύκλο του νερού, το ντοκιμαντέρ αναλύει  τη σχέση των γυναικών με το νερό και εγείρει ένα από τα ζητήματα που θα μας απασχολεί όλο και πιο συχνά στο μέλλον: ποιος έχει δικαίωμα στο νερό όταν αυτό σπανίζει;

19 Μαρ 2014

Ττην Παρασκευή 21 Μαρτίου με τους στίχους και τα τραγούδια του Κώστα Βάρναλη υποδεχόμαστε την παγκόσμια ημέρα ποίησης στο βιβλιοπωλείο "Σύγχρονη Έκφραση"



“Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ”

το ΤΡΟΦΩΝΙΟ ΩΔΕΙΟ

το Βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ

οι φίλοι τους

γιορτάζουν και φέτος την παγκόσμια ημέρα ποίησης


ΜΕ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ

ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗ


Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014 στις 8.30 μ.μ. 

στο βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ,

Δημάρχου Ι. Ανδρεαδάκη 49, Λιβαδειά 



Στον μεγάλο ποιητή μας Κώστα Βάρναλη είναι αφιερωμένη η καθιερωμένη κοινή εκδήλωση του βιβλιοπωλείου ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ, του ΤΡΟΦΩΝΙΟΥ ΩΔΕΙΟΥ και των φίλων  τους στις 21 Μαρτίου 2014 με αφορμή τον γιορτασμό της παγκόσμιας ημέρας ποίησης. Φιλοδοξία μας και φέτος να σας προσφέρουμε μια βραδιά αντάξια της παράδοσης που έχουμε δημιουργήσει.

14 Μαρ 2014

H παιδική - εφηβική Χορωδία του Τροφώνιου Ωδείου συμμετέχει στη 2η συνάντηση παιδικών χορωδιών, στο Δήμο Mεταμόρφωσης.

H παιδική - εφηβική Χορωδία του Τροφώνιου Ωδείου
συμμετέχει στη  2η συνάντηση παιδικών χορωδιών,
στο Δήμο Mεταμόρφωσης.
Κυριακή 16/3/14, 12.00μ.μ.  
στο Συνεδριακό Κέντρο Δήμου Μεταμόρφωσης

 (ώρα αναχώρησης 8.30 π.μ από το Ζάππειο - Λιβαδειά)

Περισσότερα για το Πρόγραμμα στο blog του Τροφώνιου Ωδείου 
http://trofonio-odeio.blogspot.gr/2014/03/2_11.html

13 Μαρ 2014

Κωπηλατώντας στον άνεμο(Remando al viento) του Gonzalo Suarez την Παρασκευή 14-3 14 από την Κινηματογραφική Λέσχη Λιβαδειάς


ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ
Σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Ισπανίας και το Ινστιτούτο Θερβάντες


ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

 Αυτή την Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014 στις 9 μμ. στο Δημοτικό Θέατρο Λιβαδειάς(Δωδεκανήσου 5) ολοκληρώνεται το αφιέρωμα στον ισπανικό κινηματογράφο με την προβολή της ταινίας
 
Κωπηλατώντας στον άνεμο(Remando al viento) του Gonzalo Suarez, 1988

Οι συγγραφείς Λόρδος Μπάιρον, Μαίρη Σέλλεϋ και Πέρσυ Μπ. Σέλλεϋ, μαζί με τον Δρα Πολιντόρι, αποφασίζουν να γράψουν μια ιστορία τρόμου. Ως αποτέλεσμα αυτής της πρόκλησης, η Μαίρη Σέλλεϋ γράφει τον Φρανκενστάιν, έναν μυθικό ήρωα που αντικατοπτρίζει τις δικές της ανησυχίες. 

Η ταινία κέρδισε το Αργυρό Κοχύλι Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν το 1988 και έξι Βραβεία Γκόγια το 1989, μεταξύ των οποίων καλύτερης σκηνοθεσίας και καλύτερης καλλιτεχνικής διεύθυνσης.

ΗΜΕΡΙΔΑ ΣΤΟ ΔΙΣΤΟΜΟ με θέμα "Ταυτότητα, Ετερότητα, Μνήμη" την Κυριακή 16 Μαρτίου



11 Μαρ 2014

Ο Νίκος Δαββέτας με τον "Ζωγράφο του Μπελογιάννη" στο ΕΜΒΟΛΙΜΟΝ την Τετάρτη 12/3 στις 8.00 μμ

 

Βιβλιοπαρουσίαση: "Τα «καθαρά χέρια» της Χρυσής Αυγής" και "Στο ρίσκο της κρίσης – Στρατηγικές της Αριστεράς των δικαιωμάτων"


Την Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014 στις 19:00 
θα γίνει η παρουσίαση των βιβλίων: 
"Τα «καθαρά χέρια» της Χρυσής Αυγής" 
και "Στο ρίσκο της κρίσης – Στρατηγικές της Αριστεράς των δικαιωμάτων" 

Με αφορμή τα βιβλία θα μιλήσουν οι:

Λάμπρος Μίχος, δικηγόρος
Ηλίας Νικολακόπουλος, καθηγητής Πανεπιστημίου
Αλέξης Οικονομίδης, δημοσιογράφοςΛίγα λόγια για τα βιβλία:


Τα «καθαρά χέρια» της Χρυσής Αυγής
«Αυτά τα χέρια μπορεί καμιά φορά να χαιρετούν έτσι, αλλά είναι καθαρά χέρια. Δεν είναι βρώμικα, δεν έχουν κλέψει». Όταν ο Αρχηγός της Χρυσής Αυγής είπε αυτά τα λόγια χαιρετώντας φασιστικά, όλοι στάθηκαν στην απροσχημάτιστη παραδοχή της φασιστικής του ταυτότητας. Λίγοι επισήμαναν πως το «ακόμα και φασίστες ή νεοναζί, αλλά πάντως καθαροί και έντιμοι» αποτελεί κεντρικό άξονα επικοινωνίας της Χρυσής Αυγής. Η καθαρότητα αποτελεί κομβικό σημείο στην πρόσληψη του ναζιστικού φαινομένου γενικά, και του ελληνικού νεοναζισμού ειδικά∙ διατρέχει κάθε πτυχή του λόγου και της πράξης του. Το βιβλίο αυτό εξετάζει: τη λειτουργία της Χρυσής Αυγής ως «εθνικού απολυμαντικού», παρακολουθώντας την εκρηκτική πορεία ανόδου μέχρι τις συλλήψεις του αρχηγού και στελεχών της∙ την καθολική επέκταση του νεοναζισμού που επιχειρεί να μην αφήσει καμιά γωνιά του δημόσιου βίου ανέλεγκτη και «ύποπτα ακάθαρτη»∙ τα επικίνδυνα «λοιμώδη νοσήματα» στην εκπαίδευση, την τέχνη, τη διανόηση∙ τους στόχους της εκκαθάρισης και τη βίαιη τελετουργία των ταγμάτων εφόδου∙ την ώσμωση των νεοναζί με την αστυνομία∙ την επέκταση στον δημόσιο χώρο με πρακτικές Μαφίας. Με λίγα λόγια, σκιαγραφείται ο διάχυτος εκφασισμός του κοινωνικού σώματος και η υιοθέτηση της ακροδεξιάς ατζέντας από μέλη του πολιτικού προσωπικού.

Στο ρίσκο της κρίσης – Στρατηγικές της Αριστεράς των δικαιωμάτων
Γιατί οι μεταρρυθμίσεις είναι μια έννοια ζωτική για την Αριστερά; Ποια μπορεί να είναι μια ρεαλιστική και ταυτόχρονα ανθρώπινη διαχείριση του μεταναστευτικού; Ποιοι δικαιούνται την ελληνική ιθαγένεια; Τι τιμωρεί η δημοκρατία; Πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τον νεοναζισμό, υπερβαίνοντας ενίοτε την τομή "Μνημόνιο-αντιμνημόνιο"; Πόσο αυτόνομος είναι ο αγώνας για τα δικαιώματα σε συνθήκες κρίσης; Γιατί η ασφάλεια και η ελευθερία δεν είναι έννοιες αντιθετικές; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που θέλει να απαντήσει το βιβλίο. Και το προσπαθεί, τεκμηριώνοντας, σε συγκεκριμένους τομείς δημοσίων πολιτικών, την υψηλή πολιτική επικινδυνότητα της συγκυρίας που βιώνει η Ελλάδα, αλλά και προβάλλοντας πειστικές στρατηγικές διεξόδου. Καθώς η κοινωνία και η δημοκρατία δέχονται μια άνευ προηγουμένου επίθεση, είναι αναγκαία μια πολιτική ανάσχεσης της επίθεσης• ωστόσο, αυτή μένει λειψή χωρίς ένα πολιτικά ικανό σχέδιο για το μετά. Αυτό θέλει να αντιπροσωπεύσει η Αριστερά των δικαιωμάτων, αξιοποιώντας στο μέγιστο το πολιτειακό κεκτημένο της δημοκρατίας που εκφυλίζεται και τα δικαιώματα που βάλλονται σήμερα, αλλά κοιτώντας ταυτόχρονα και πέραν του φιλελευθερισμού. Ο ορίζοντας της κρίσης είναι απρόβλεπτος. Η ανατροπή της παρούσας διαχείρισης της κρίσης μέσα από μια βιώσιμη πρόταση διακυβέρνησης είναι μόνο η αρχή ενός απίστευτα δύσκολου δρόμου. Ενός δρόμου που αξίζει πάντως να χαράξουμε, διότι το ρίσκο που εμπεριέχει είναι σίγουρα προτιμότερο από το αδιέξοδο που βιώνουμε.
 
Art Cafe Αστραδενή, Ι. Λάππα 9 Λιβαδειά, τηλ: 22611 00920

8 Μαρ 2014

Τη Δευτέρα 10 Μαρτίου και ώρα 8.15 το βράδυ στο βιβλιοπωλείο "Σύγχρονη Εκφραση"ένας από τους μεγαλύτερους διανοητές της παγκόσμιας μαρξιστικής σκέψης ο ΕΥΤΥΧΗΣ ΜΠΙΤΣΑΚΗΣ θα παρουσιάσει το νέο του βιβλίο



Το βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ έχει τη χαρά και την τιμή να φιλοξενεί γι ακόμα μια φορά έναν από τους μεγαλύτερους διανοητές της παγκόσμιας μαρξιστικής σκέψης.

Με τον Ευτύχη Μπιτσάκη τη Δευτέρα 10 Μαρτίου και ώρα 8.15 το βράδυ στο βιβλιοπωλείο μας θα συζητήσουμε για την επιταχυνόμενη εξάντληση των φυσικών αποθεμάτων του πλανήτη, την όξυνση της αντίθεσης της ανθρωπότητας με το ανόργανο σώμα της (τη φύση) η οποία διαψεύδει την αφελή αντίληψη για την απεριόριστη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και για τη μελλοντική αφθονία του πλούτου , για το μέλλον του πλανήτη και την αριστερά. Μια πρώτη γεύση για ότι ακούσετε τη Δευτέρα σας δίνουμε αμέσως τώρα από πρόσφατη συνέντευξή του.


ΕΥΤΥΧΗΣ ΜΠΙΤΣΑΚΗΣ

Δημοσιεύτηκε Κυριακή, 16 Φεβρουαρίου 2014 στο diastixo.gr
συνέντευξη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη

Ο Ευτύχης Μπιτσάκης είναι από τους σπουδαιότερους Έλληνες μαρξιστές φιλοσόφους. Με πλούσια δράση στο πανεπιστήμιο αλλά και συγγραφική. Τη χρονιά που πέρασε κυκλοφόρησε ένα νέο βιβλίο του και επανεκδόθηκαν δύο άλλα.

Κύριε Μπιτσάκη, η φετινή χρονιά μάς επιφύλαξε μια έκπληξη. Επανεκδώσατε δύο βιβλία σας, τα Τι είναι φιλοσοφία και Ένα φάντασμα πλανιέται, καθώς και ένα καινούργιο, τοΑνθρώπινη φύση. Υπάρχει και συνέχεια;

Το τι είναι φιλοσοφία είναι ένα μικρό βιβλίο, το οποίο χρησίμευε ως εισαγωγή στο μάθημα της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων. Η σημερινή, τρίτη έκδοση του Φαντάσματος είναι βελτιωμένη και «μειωμένη»: αφαιρέθηκε το κεφάλαιο για την κρίση του ΚΚΕ. Ως προς το μέλλον, σύντομα θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις ΚΨΜ μια νέα, βελτιωμένη τέταρτη έκδοση, του Ρήξη ή ενσωμάτωση, το οποίο γράφτηκε το 1989, όταν η ηγεσία του ΚΚΕ ετοιμαζόταν να συγκυβερνήσει με τη Δεξιά. Αυτά για τα παλιά. Ένα νέο βιβλίο για το Χώρο και τον Χρόνο ετοιμάζεται από τις εκδόσεις Άγρα.

Στο βιβλίο Ένα φάντασμα πλανιέται γράφετε για την κατάρρευση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Αλήθεια, ποια είναι η επικαιρότητα αυτού του βιβλίου σήμερα;

Η κατάρρευση του «Σοσιαλιστικού Στρατοπέδου» είναι ίσως η μεγαλύτερη τραγωδία στην οδυνηρή πορεία της ανθρωπότητας. Ο εικοστός αιώνας, «εποχή των προλεταριακών επαναστάσεων», κατέληξε σε μια επιστροφή στον καπιταλισμό. Όχι στον παραδοσιακό καπιταλισμό, ο οποίος υπήρξε η άρνηση της φεουδαρχίας που δημιούργησε νέους θεσμούς, πάντοτε βέβαια ως έκφραση της ιστορικής όρασης της ανερχόμενης αστικής τάξης. Η κατάρρευση των πρώτων προσπαθειών για δημιουργία σοσιαλιστικών κοινωνιών είχε αντίθετα ως συνέπεια την ανάδυση μιας μορφής κοινωνίας η οποία αντιπροσώπευε μια τραγική ιστορική οπισθοδρόμηση: του καπιταλισμού της μαφίας. (Η μαφία συγκροτήθηκε από κρατικά και κομματικά στελέχη τα οποία λεηλάτησαν τον κοινωνικό πλούτο της χώρας και μεταμορφώθηκαν σε νέους «ολιγάρχες».)

Στην Ιστορία έχουν συμβεί καταρρεύσεις κρατών και αυτοκρατοριών. Μέσα από τα ερείπια αναδυόταν ένας νέος κόσμος, καλύτερος ή χειρότερος από αυτόν που είχε χαθεί. Η σημερινή οικονομική κρίση τι θα αποφέρει;

Όπως ειπώθηκε ήδη, η κατάρρευση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου δεν οδήγησε και δεν ήταν δυνατόν να οδηγήσει σε μια ανώτερη μορφή κοινωνικής συμβίωσης. Η σημερινή, καθολική κρίση του καπιταλισμού, η χειρότερη και διαρκέστερη από τις προηγούμενες, είναι μόνιμη κρίση του καπιταλισμού χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο, χωρίς να διακρίνεται έστω μια ελπίδα θετικής υπέρβασης. Ποια μπορεί να είναι η κατάληξη; Κατά τον Μαρξ, μια ανταγωνιστική αντίθεση μπορεί να λυθεί με την καταστροφή είτε του ενός πόλου είτε και των δύο. Που σημαίνει, η σημερινή ανταγωνιστική αντίθεση κεφαλαίου και εργασίας είναι δυνατόν να λυθεί είτε επαναστατικά, με τη νίκη του προλεταριάτου και των υπόλοιπων υποτελών τάξεων και στρωμάτων, είτε με την καταστροφή και των δύο πόλων της αντίθεσης. Η αυτοκαταστροφή της ανθρωπότητας είναι σήμερα πιθανή, ως συνέπεια του παροξυσμού των ενδογενών αντινομιών του διεθνοποιημένου καπιταλισμού και των σημερινών (φοβερών) τεχνολογικών δυνατοτήτων (πυρηνικά, χημικά, βιολογικά όπλα).

Στο βιβλίο Ένα φάντασμα πλανιέται αναφέρετε ότι ευθύνες για την κατάρρευση του σοσιαλισμού έχουν κατά σειρά οι Στάλιν, Χρουστσόφ και Μπρέζνιεφ. Τι δεν πρόσεξαν και η πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ άρχισε να παρουσιάζει ρωγμές;

Στο βιβλίο αυτό επιχειρώ μια κατά το δυνατόν ανάλυση των αντικειμενικών αιτίων που οδήγησαν στην αδυναμία να θεμελιωθεί στη νεαρή Σοβιετική Ένωση μια πραγματική εργατική δημοκρατία. Συγκεκριμένα, η σχετικά υποανάπτυκτη Ρωσία είχε καταστραφεί από τον πόλεμο (τον Πρώτο Παγκόσμιο). Προσθέστε την εσωτερική αντεπανάσταση, της ξένης ιμπεριαλιστικής επέμβασης, τη σχετική καθυστέρηση των μαζών της απέραντης υπαίθρου, την έλλειψη πείρας, την άνοδο του φασισμού και του ναζισμού, την προετοιμασία και την προπαγάνδα, και τότε θα κατανοήσετε την αγωνία της Ρόζας Λούξεμπουργκ που έθετε το τραγικό ερώτημα: Πώς σε αυτές τις συνθήκες θα μπορούσε να ανθήσει μια εργατική δημοκρατία; Και, ακόμα, την τραγική διαπίστωση του Λένιν: Οικοδομούμε τσαρικό κράτος! Σε αυτές τις συνθήκες αντί το κράτος να φθίνει και το κόμμα να τείνει να έχει εκπληρώσει τον ιστορικό του ρόλο, το κόμμα και το κράτος κατέληξαν μηχανισμοί πάνω από την κοινωνία. Συνέπεια, μια ιδιόμορφη νέα, ταξική κοινωνία, χωρίς κυρίαρχη τάξη κάτοχο των μέσων παραγωγής. Στις κοινωνίες σοβιετικού τύπου, οι αναπόφευκτες αρχικές αντιθέσεις εξελίχτηκαν σε ανταγωνιστικές. Κατά συνέπεια, η λύση θα ήταν ή μια δεύτερη επανάσταση ή η κατάρρευση. Συνολικά πρόκειται για μια ιστορικά καθορισμένη απόκλιση από τους νόμους της σοσιαλιστικής ανάπτυξης. Στο πλαίσιο αυτό μπορούμε να εκτιμήσουμε τον ρόλο και τις ευθύνες του κόμματος και της καθοδήγησης. Οι ευθύνες είναι συλλογικές με πρώτους υπεύθυνους τον Στάλιν, τον Χρουστσόφ, τον Μπρέζνιεφ και τον τρισάθλιο Γκορμπατσόφ. Συμπέρασμα: ο Στάλιν δεν ήταν ούτε θεός ούτε διάβολος.

Και ενώ στο βιβλίο Ένα φάντασμα πλανιέται υπάρχει μια απαισιοδοξία για έναν κόσμο που αποδομείται, στο βιβλίο σας Ανθρώπινη φύση γράφετε για έναν κομμουνισμό του πεπερασμένου. Υπάρχει ελπίδα να πραγματοποιηθεί αυτό το όραμα στο μέλλον;

Η όποια απαισιοδοξία του Φαντάσματος αντανακλούσε την τραγική πραγματικότητα της κατάρρευσης την οποία επιχειρούσε το βιβλίο να εξηγήσει. Σήμερα, ένα τέταρτο του αιώνα μετά την κατάρρευση, δεν έχει δοθεί, από τα κόμματα ή από άτομα, μια κατά το δυνατόν τεκμηριωμένη και επαρκής ερμηνεία των φαινομένων. Αλλά προϋπόθεση για την αναγέννηση της Αριστεράς είναι να ερμηνεύσει την ήττα. Να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με το παρελθόν. Ταυτόχρονα να διερευνήσει τις λανθάνουσες θετικές δυνατότητες του παρόντος. Κουβεντιάζω με πολλούς ανθρώπους, εδώ, στην κατεστραμμένη πόλη μας (Αθήνα), στο άλλοτε «κλεινόν άστυ», αλλά και στο ερημωμένο χωριό μου, το Κάδρος της Κρήτης. Προσπαθώ μεταξύ άλλων να τους πείσω ότι το μέλλον είναι ο σοσιαλισμός. Η απάντηση, κατά κανόνα: «Ωραία τα λες. Μακάρι να γινόταν. Αλλά ο άνθρωπος είναι ζώον εγωιστικό». Αυτή την απλοϊκή, γενικευμένη όμως βεβαιότητα επιχειρεί να διαψεύσει το τελευταίο μου βιβλίο, Η ανθρώπινη φύση. Με βάση την ανάλυση των δεδομένων της δομής και της λειτουργίας του εγκεφάλου. Γιατί όμως ο υπότιτλος, Για έναν κομμουνισμό του πεπερασμένου; Επειδή η σημερινή παγκοσμιότητα, δηλαδή η επιταχυνόμενη εξάντληση των φυσικών αποθεμάτων του πλανήτη, η όξυνση της αντίθεσης της ανθρωπότητας με το ανόργανο σώμα της (τη φύση) διαψεύδει την αφελή αντίληψη για την απεριόριστη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και για τη μελλοντική αφθονία του πλούτου που θα αναβλύζει από τις πηγές της κομμουνιστικής κοινωνίας. «Κομμουνισμός του πεπερασμένου» με δημοκρατία των μαζών που δε θα είναι πια «μάζα», αξιοπρεπείς υλικές συνθήκες ζωής και προπαντός ανάπτυξη της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης, και ενός νέου πολιτισμού που θα είναι δημιουργική άρνηση και υπέρβαση του χυδαίου αστικού υλισμού και ευδαιμονισμού.

Οι φιλοσοφικοί στοχασμοί σε όλα τα βιβλία σας μας συναρπάζουν και μας βάζουν σε προβληματισμούς. Πρέπει η σκέψη να βρίσκεται σε εγρήγορση;

Δεν ξέρω αν συναρπάζουν ή όχι τα βιβλία και τα άρθρα μου, ούτε σε τι προβληματισμούς οδηγούν. Ως προς το δεύτερο, μπορώ ίσως να υποθέσω. Πιο ουσιαστικό είναι το ερώτημά σας. Στη σημερινή εποχή των διαψεύσεων της κυρίαρχης βαρβαρότητας, της αόρατης διεξόδου, η σκέψη μπορεί να μας σώσει από την κατάθλιψη, και συνολικά και συλλογικά να γίνει δύναμη για την υπέρβαση της καθολικής καταστροφής. Ούτε ο χυδαίος αστικός εμπειρισμός ούτε η αφελής μοιρολατρική αισιοδοξία αποτελούν αντίδοτο. Είναι ανάγκη να δούμε τη ζωή με λογισμό και με όνειρο (Σολωμός). Με απλά λόγια, διαλεκτική, όπλο για την επανάσταση και για το πέρασμα από τη «βάρβαρη προϊστορία» σε μια ειρηνεμένη ανθρωπότητα.

Οι οικονομικές κρίσεις και οι πτώσεις αξιών δημιουργούν βαθιές πληγές και δείχνουν το πρόσωπο μιας κοινωνίας που δε σέβεται τα μέλη της. Πώς μπορείτε να εξηγήσετε τη δεσπόζουσα βαρβαρότητα της εξουσίας;

Η βαρβαρότητα της εξουσίας είναι ο καρπός των κυρίαρχων κοινωνικών σχέσεων και ειδικά των καπιταλιστικών σχέσεων ιδιοκτησίας, παραγωγής και ανταλλαγής. Σήμερα στον πλανήτη δεσπόζει η γενικευμένη εμπορευματική παραγωγή: το εμπόρευμα-σήμα κατατεθέν του καπιταλισμού. Αλλά οι ενδογενείς αντινομίες του καπιταλισμού θα οξύνονται και θα έχουν ως συνέπεια την ολοκληρωτική υποταγή της ζωντανής εργασίας στη νεκρή (στο κεφάλαιο), νέους πολέμους και νέα δεινά για την ανθρωπότητα. Μη διεθνοποιημένη βαρβαρότητα του καπιταλισμού είναι τραγικά προφανής η επικαιρότητα του συνθήματος «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε»!

Η βασική θέση του βιβλίου Ανθρώπινη φύση είναι ότι δεν υπάρχει αναλλοίωτη ανθρώπινη φύση. Ότι δεν υπάρχει ανθρωπολογικό εμπόδιο, για μια κοινωνία κοινής προσπάθειας και αλληλεγγύης. Πώς όμως μπορεί να επιτευχθεί αυτό;

Με τη συνειδητοποίηση των αιτίων της σημερινής βαρβαρότητας. Με την οργάνωση των θυμάτων του καπιταλισμού. Με τους αγώνες για την επιβίωση, μέχρι τους καθημερινούς πολιτικούς αγώνες με στρατηγικό στόχο την ανατροπή των κεφαλαιοκρατικών κοινωνικών σχέσεων. Με δυο λόγια: διαλεκτική ενότητα θεωρίας και πράξης, στρατηγικής και πρακτικής. Πώς θα γίνουν όμως όλα αυτά, με τα κομμουνιστικά κόμματα εξαφανισμένα ή σε παρακμή; Με το εργατικό κίνημα εκφυλισμένο και με τα μέσα ιδεολογικής αλλοτρίωσης παντοδύναμα, χωρίς αντίλογο; Συνταγή για την αναγέννηση της Αριστεράς δεν υπάρχει. Αλλά η γενικευμένη εξαθλίωση μέσα στον πρωτοφανή κοινωνικό πλούτο, οι πόλεμοι, η διάλυση των κοινωνικών σχέσεων, είναι τα αρνητικά της Ιστορίας τα οποία είναι εύλογο να ελπίσουμε ότι θα γεννήσουν την ιστορική άρνηση: την άρνηση της άρνησης. Την επιστροφή, κατά τον Μαρξ, στην αρχέγονη κοινότητα, σε ένα επιστημονικό, τεχνολογικό και πολιτισμικά ανώτερο επίπεδο.

Στο βιβλίο Τι είναι φιλοσοφία δίνετε την εισαγωγή στην επιστήμη της φιλοσοφίας. Η ανάγνωση της φιλοσοφίας κατά πόσο μπορεί να βοηθήσει τον σύγχρονο άνθρωπο που βάλλεται από παντού;

Το μικρό αυτό βιβλίο βοηθούσε τους πρωτοετείς φοιτητές να προσεγγίσουν ειδικότερα τα θέματα της φιλοσοφίας. Αλλά η φιλοσοφία δεν είναι επιστήμη. Δεν είναι η επιστήμη των επιστημών, ούτε η Δέσποινα των επιστημών. Η φιλοσοφία μπορεί να είναι επιστημονική! Και τότε, κατά τον Μαρξ, γίνεται υλική δύναμη αν διαποτίσει τις μάζες, συμβάλλοντας στην υπέρβαση της αλλοτριωμένης τους συνείδησης.

Η πορεία σας στην επιστήμη μοιάζει με την πορεία του Οδυσσέα προς την Ιθάκη. Ήσασταν πανεπιστημιακός δάσκαλος και συμμετείχατε σε όλους τους δημιουργικούς σχηματισμούς της κοινωνίας. Τι σας έδωσε όμως αυτό το ταξίδι;


Ο Τρωικός Πόλεμος ήταν, από την πλευρά των Ελλήνων, ληστρικός-κατακτητικός πόλεμος. Δεν έγινε για τα μάτια της Ωραίας Ελένης. Και ωραία πέρασε ο πανούργος Οδυσσέας με την αθάνατη Καλυψώ και σίγουρα με εξίσου όμορφες θνητές. Για τις δεύτερες δε λέει τίποτε ο Όμηρος. Και τώρα στα δικά μας: Μεγάλωσα σε ένα όμορφο, βουνίσιο χωριό. Η αγάπη και η απορία μπροστά στο θαύμα της φύσης με ωθούσαν προς τις φυσικές επιστήμες. Αλλά ζώντας σε ένα χωριό όπου δέσποζε η ανιμιστική αντίληψη για τον κόσμο, ήταν φυσικό να μολυνθώ από το σκουλήκι της Μεταφυσικής. Το σκουλήκι τράφηκε στα χρόνια της πολύχρονης φυλάκισής μου. Αποτέλεσμα, μια άλυτη αντίφαση: επιστήμη – φιλοσοφία από τη μια, κοινωνικοί αγώνες από την άλλη. Είμαι από δεκαπέντε χρόνων μέσα στην πολιτική, αρνούμενος να γίνω πολιτικός. Για μένα η συμμετοχή στο κοινωνικό γίγνεσθαι ήταν μια ηθική επιταγή. Μια «κατηγορική προσταγή», για να χρησιμοποιήσω την έννοια του Καντ. Τι μου έδωσε αυτό τα ταξίδι; Το αριστοτελικό «θαυμάζειν» ως προς την επιστήμη. Την ηθική έξαρση και τη συνειδησιακή γαλήνη με τη συμμετοχή μου στους κοινωνικούς αγώνες. Από την άλλη πλευρά, διωγμοί, αντιμετώπιση του ενδεχόμενου της εκτέλεσης, χρόνια φυλακής, ισόβια, διωγμοί από το κράτος και από αγαπητούς συναδέλφους. Αυτά ήταν αναπόφευκτα για τον καθένα που δεν υπέκυψε στην πολύμορφη βία. Και ακριβώς γι' αυτό, παρά τις δυσκολίες, οι διωγμοί δημιουργούσαν συγκινησιακές συγκρούσεις. Τα πιο οδυνηρά κατά τα 70 χρόνια της οργανικής συμμετοχής μου στην Αριστερά ήταν οι συγκρούσεις με την κατά καιρούς καθοδήγηση και η άθλια συμπεριφορά των καθοδηγήσεων. Το 1949, στη Γυάρο π.χ. διεφώνησα για το Μακεδονικό. Με απομόνωσαν ως τροτσκιστή. Ύστερα από 70 χρόνια, έχοντας περάσει άλλες αθλιότητες, αλλά παραμένοντας συνεπής με τη συνείδησή μου, αντιμετώπισα τις συντροφικές ευγενικές επιθέσεις από τη σημερινή καθοδήγηση του ΚΚΕ (από τον Ριζοσπάστη). Αυτοί που με διάβαζαν κάποτε σήμερα με φτύνουν κατά τον ριζοσπάστη. Είμαι οπορτουνιστής και καιροσκόπος, εγκατέλειψα την κομμουνιστική ιδεολογία και άλλα εξίσου αντικειμενικά και συντροφικά.

Από το 1992 είστε εκδότης του περιοδικού Ουτοπία. Το περιοδικό κυκλοφορεί δηλαδή ανελλιπώς είκοσι ένα χρόνια. Έχει το περιοδικό ακόμη την ίδια απήχηση που είχε την πρώτη δεκαετία;

Η Ουτοπία, σε χαλεπούς καιρούς, επέζησε. Είναι μια ωραία νεάνις 21 ετών. Με τις είκοσι χιλιάδες σελίδες φιλοσοφία, φιλοσοφία των επιστημών, με πολιτικά κείμενα, με μελέτες κοινωνιολογικού χαρακτήρα, με παρεμβάσεις στη θεωρία της τέχνης, στα προβλήματα της παιδείας, έχει συνεισφέρει έστω ένα ελάχιστο στον χώρο του πολιτισμού. Ως προς την απήχηση; Πιστεύω ότι έχει κερδίσει την εκτίμηση όχι μόνον των αριστερών αλλά γενικότερα συμπολιτών μας που ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη ενός πολιτισμικού κινήματος. Ως προς την κυκλοφορία; Δύσκολο πρόβλημα σε περίοδο κρίσης και οικολογικής αλλοτρίωσης. Αλλά: «Η Ουτοπία ποτέ δεν πεθαίνει».

Ποια είναι η σχέση σας με τον υπολογιστή αλλά και το διαδίκτυο;


Καμιά! Ούτε υπολογιστής, ούτε διαδίκτυο, ούτε κάρτες. Αναγνωρίζω την αντιφατική κοινωνική λειτουργία τους και την πρακτική τους χρησιμότητα. Άλλωστε πριν από περίπου σαράντα χρόνια χρησιμοποιούσα υπολογιστή (με τρύπιες κάρτες) στο πυρηνικό εργαστήριο του Collège de France. Σήμερα; Χαρτί και φωτοτυπίες και γαλλικό στιλό, τύπου Bic, αλλά αρκετά μαλακό και βολικό.

Εκτός από το πανεπιστήμιο ασχοληθήκατε ενεργά και με την Αριστερά. Ποια είναι η κατάσταση της Αριστεράς σήμερα; Ποιες είναι οι δικές σας παρεμβάσεις ή διαφωνίες;

Σήμερα η Ελλάδα εκποιείται και καταστρέφεται. Είμαστε ήδη στην αρχή μιας ανθρωπιστικής καταστροφής. Και οι τρεις συνιστώσες της Αριστεράς, αντί να συμφωνήσουν σε ένα άμεσο, ελάχιστο πρόγραμμα κοινής δράσης για τη σωτηρία του ελληνικού λαού, συνεχίζουν τον εμφύλιο. Ως προς την ταπεινότητά μου, οι απόψεις και οι παρεμβάσεις μου πιστεύω ότι συμπίπτουν με τις απόψεις της μεγάλης του λαού πλειοψηφίας της Αριστεράς. Δε θα καταγράψω εδώ τις κατά καιρούς διαφωνίες μου, ούτε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκαν. Σήμερα, όπως και πολλοί άλλοι, επιμένω στην ανάγκη να υπάρξει μέτωπο σωτηρίας του ελληνικού λαού, ως πρώτο βήμα μιας ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας με στρατηγικό στόχο τον σοσιαλισμό.

5 Μαρ 2014

Η κυψέλη(La colmena) του Mario Camus, αυτή την Παρασκευή 7 Μαρτίου 2014 στις 9 μμ. από την κινηματογραφική λέσχη



ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Αυτή την Παρασκευή 7 Μαρτίου 2014 στις 9 μμ. στο Δημοτικό Θέατρο Λιβαδειάς(Δωδεκανήσου 5) θα προβληθεί η ταινία

Η κυψέλη(La colmena) του Mario Camus, 1982 

 Η δράση εκτυλίσσεται στη μεταπολεμική Μαδρίτη (1942) με τους κατοίκους της θύματα των συνεπειών του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου. Ανάμεσά τους μια ομάδα φίλων που μιλούν καθημερινά επί παντός επιστητού στο καφέ «Λα Ντελίθια».
«Η κυψέλη», βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Καμίλο Χοσέ Θέλα (Νόμπελ Λογοτεχνίας 1989) - ο οποίος παίζει και έναν μικρό ρόλο στην ταινία- βραβεύτηκε με την Άρκτο καλύτερης ταινίας της Berlinale του 1983.
Μήκους