18 Δεκ 2008

«Χριστός γεννιέται, χαρά στον κόσμο…»

2 συναυλίες στο ΤΡΟΦΩΝΕΙΟ ΩΔΕΙΟ

Παρασκευή 19 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ώρα 7.30μμ

«Χριστός γεννιέται, χαρά στον κόσμο…» Χριστουγεννιάτικα τραγούδια με τον ήχο του πιάνου, της φλογέρας, της κιθάρας, του ξυλόφωνου, του σαξόφωνου… από μαθητές & καθηγητές αλλά και με την μελωδία των φωνών της χορωδίας του Τροφώνιου Ωδείου υπό την διεύθυνση του μαέστρου Νίκου Καριώτη.



ΣΑΒΒΑΤΟ 20 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ώρα 7.30μμ

«Καλήν εσπέρα άρχοντες…» Κάλαντα και Χριστουγεννιάτικες μελωδίες από τους μικρότερους μαθητές του Ωδείου μας και από την μικρή ορχήστρα των κρουστών του τμήματος Μουσικοκινητικής αγωγής.

13 Δεκ 2008

ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΟΥ ΙΡΑΚ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ





Πρόκειται για εικόνες που λάβαμε αυτές τις μέρες μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων με ομαδικές αποστολές και τραβήχτηκαν πιθανότατα από ερασιτέχνη φωτορεπόρτερ με ημερομηνία 10-12-08. Η ιστορία θα τις χρειαστεί. Γι αυτό τις παρουσιάζουμε και εμείς χωρίς σχόλια. Είναι οι μικρότερες καταστροφές. Δεν καταφέραμε να βρούμε εικόνες από τις μεγάλες, της βιβλιοθήκης της Νομικής σχολής καθώς και διατηρητέων κτισμάτων που κοσμούσαν την πρωτεύουσα και ισχυροποιούσαν την ιστορική μας μνήμη. Αυτές που πονάνε πιο πολύ, λείπουν από τη συλλογή μας.
Όπως λείπουν δυστυχώς και από τα σχόλια των λαλίστατων πολιτικών και τηλεοπτικών «αναλυτών» και «δικαστών».

2 Δεκ 2008

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΞΑΝΘΟΥΛΗΣ ΣΤΗ ΛΙΒΑΔΕΙΑ


Το βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ
και οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

σας προσκαλούν στην παρουσίαση του νέου βιβλίου

του Γιάννη Ξανθούλη
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ
Των ασεβών μου φόβων

τη Δευτέρα, 8 Δεκεμβρίου 2008, στις 8:15 το βράδυ
στο βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ
(Δημάρχου Ι. Ανδρεαδάκη 49, πρώην Πεσόντων Μαχητών, Λιβαδειά).
Ο Γιάννης Ξανθούλης θα μιλήσει για το νέο του βιβλίο,
και θα διαβάσει αποσπάσματα

Ο Γιάννης Ξανθούλης είπε σε συνέντευξή του στο περιοδικό Lifo στις 27-11-08

Επιστρέφετε συστηματικά στην Πόλη. Και δεν εννοώ μόνο με τη φυσική σας παρουσία. Αναφέρομαι στο συγγραφικό σας «πηγαινέλα» στην Κωνσταντινούπολη, που αυτή τη φορά είναι σαφώς περισσότερο «αφιερωμένο» και εμφατικό. Πιστεύετε ότι πρόκειται για μια συγγραφική διαδρομή που θα συνεχιστεί, φαντάζεστε μελλοντικές διαδρομές; Ή μήπως με το βιβλίο σας Κωνσταντινούπολη των ασεβών μου φόβων εξαντλείται αυτή η περιπλάνησή σας;

Μου αρέσει να επιστρέφω σε μέρη που αγαπώ. Κάτι τέτοιο παλιά, στη δεκαετία του ’80, συνέβαινε με τη Νέα Υόρκη. Προφανώς ήμουν παρασυρμένος από τη θεατρική και κινηματογραφική αποτύπωση αυτής της πολιτείας που ελάχιστη σχέση είχε με την Αμερική. Έφτανα στη Νέα Υόρκη και νόμιζα ότι με περίμενε για καφέ το φάντασμα της Ντόροθι Πάρκερ ή κάποια επιφανής θεία του Γούντι Άλεν… Ήταν πολλά πράγματα που φαντασιωνόμουν. Στην Κωνσταντινούπολη δεν ονειρεύομαι. Η Πόλη ονειρεύεται για μένα. Νιώθω πως είμαι μέρος μιας χλιδάτης ακαταστασίας που κρύβει δικά μου πράγματα. Μάλλον τούτη η εμμονή θα έχει διάρκεια…

Είναι γεγονός η κατάποση της ψηφίδας ή εύρημα λογοτεχνικό; Ισοδυναμεί με την κατάποση ιστορικών αφηγήσεων και ερεθισμάτων, συναισθηματικών φορτίσεων;

Η ψηφίδα υπήρξε· ήταν ένα κομψό ψηφιδωτό που, άγνωστο πώς, ανήκε στα τιμαλφή της οικογένειας. Την έβαζα στη γλώσσα για να γευτώ την ιστορία της και μάλλον την κατάπια. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, η κυρία Μαρίνα Καραγάτση, που διάβασε το βιβλίο Των ασεβών μου φόβων, μου χάρισε μια άλλη ψηφίδα, που ο πατέρας της είχε φέρει από την Κωνσταντινούπολη, με το γλυκύτατο σημείωμα «Καλοφάγωτη…».

Τι αντιπροσωπεύει σήμερα για εσάς αυτή η ψηφίδα;

Κατ’ αρχάς δεν καταπίνω πια ψηφίδες. Αν σημαίνει κάτι, αυτό είναι η ανάμνηση του παραμυθιού που κατασκεύαζα για ν’ αντέξω τη ζωή μου εκείνα τα χρόνια.

«Το 1972 ήμουν πολύ νέος και η Πόλη πολύ παλιά για να ενώσουμε τις χημείες των απογνώσεών μας» γράφετε. Σήμερα ποιες είναι οι κοινές χημείες σας με την πόλη ή αυτές που εντέλει κατόρθωσαν να συναντηθούν;

Σήμερα μιλώ συμπαθητικά τα τουρκικά, είμαι υποψιασμένος για τα μεγέθη των απωλειών και των κάθε είδους αλώσεων…

Τι σας ώθησε να μάθετε τουρκικά; Η περιπλάνησή σας στη γλώσσα πόσο πιο αποκαλυπτική είναι από την περιπλάνηση στην ίδια την πόλη;

Η γλώσσα στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι συγκινητικά αποκαλυπτική. Μου έμαθε τον ήχο του φόβου και της οποιασδήποτε συναλλαγής είχαν οι πρόγονοί μου ως υπήκοοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μου έμαθε να ερμηνεύω όμως και τους τωρινούς ήχους της Πόλης. Και μπορώ να πω ότι είναι απείρως περισσότεροι από εκείνους που μπορεί να αντιληφθεί ο κοινός, έστω ενημερωμένος, τουρίστας.

Ο χρόνος διαστέλλεται, η νανουριστική επίδραση του Βοσπόρου, η υγρασία της ιστορίας… Νιώθετε πως η Κωνσταντινούπολη έχει και μια δράση ψυχεδελική (ένα γεωγραφικό LSD) που καταργεί τα γνωστά όρια και ορισμούς του ρεαλισμού;

Εδώ επεμβαίνει ο μυθιστοριογράφος και ο συντονιστής. Δηλαδή ο εαυτός μου που αναλαμβάνει να παραμυθιάσει τον πρόθυμο για παραμύθιασμα άλλον εαυτό μου. Πάντως ακόμα ισχύει η προθυμία για παντός είδους αποπλάνηση, ίσως γιατί η σχέση μου με την Πόλη έχει ισχυρά κίνητρα πέρα απ’ τα γραφικά κλισέ.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο ξάφνιασμα που έχετε αισθανθεί στην Κωνσταντινούπολη – ίσως όχι τόσο σε σχέση με την πόλη αλλά με τον ίδιο τον εαυτό σας;

Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, με ξαφνιάζει η αγωνία μήπως μου είναι γραφτό να γίνω μάρτυρας ενός μεγαλειώδους σεισμού. Όλη αυτή η οξύμωρη ευσέβεια που πλανάται λατρεύει να εξυμνεί τον κίνδυνο… Συχνά είμαι έρμαιο ενός εφηβικού ενθουσιασμού. Κάτι τέτοιο ένιωθα στις αρχές του ’60, όταν πατούσα το πόδι μου στην Αθήνα. Για άλλους λόγους βέβαια.

Γιατί επιλέξατε μια φωτογραφία από χαμάμ για το εξώφυλλο;

Πρόκειται για μια πτυχή του ανδρικού –και όχι μόνο– πολιτισμού που παίρνει κατά το δοκούν μυθικές διαστάσεις. Όσο για τη φωτογραφία του Νίκου Πηλού, τη διάλεξα για το βλέμμα του κυρίου που μάλλον δεν συμφωνεί με τις προθέσεις του φακού. Είναι ένα βλέμμα αναγνωρίσιμο στην Πόλη.

«Μυρωδιές φρεσκοψημένου ψωμιού σκεπάζουν τα δεινά της νύχτας». Ποιες άλλες μυρωδιές ή διεγερτικά των αισθήσεων σκεπάζουν τα δεινά, τις σκιές της Πόλης;

Το κάρβουνο. Μόλις περάσω τα σύνορα της Τουρκίας, γιατί συνήθως πηγαίνω οδικώς, μυρίζω κάρβουνο.

Υπάρχουν διαδρομές στην Κωνσταντινούπολη ιδανικές για κάθε ψυχολογική διάθεση; Για τη θλίψη, την απόγνωση, τη γαλήνη, την αναστάτωση;

Ευτυχώς ναι, υπάρχουν ακόμη. Σε είκοσι ή και λιγότερα χρόνια από τώρα μπορεί να έχει καταστραφεί αυτή η προσφορά. Υπάρχουν θαλάσσιες διαφορετικές αύρες για ίαση. Άλλη ο Βόσπορος, άλλη ο «Χαλίτς» ο Κεράτιος, άλλη ο Μαρμαράς…

Ποιο είναι το σημείο βρασμού σε αυτή την «άγρια, υπνωτισμένη πολιτεία»;

Ότι τρελαίνονται να ακυρώνουν με την πρώτη ευκαιρία το απειλητικό πρόσωπο του Θεού.

Γιατί γράψατε τώρα το Κωνσταντινούπολη των ασεβών μου φόβων;

Για να δοκιμάσω τα όρια της νοσταλγίας μου.

Σας ευχαριστώ
Γιάννης Ξανθούλης

1 Δεκ 2008

Μουσική δωματίου


20 χρόνια ΤΡΟΦΩΝΙΟ ΩΔΕΙΟ
ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ 2008-09

Μουσική δωματίου

Βιολί: Ρεγγίνα Σαρούν πιάνο: Μαρία Δούκα

Σε έργα:
Α.VIVALDI (Αντόνιο)ΒΙΒΑΛΝΤΙ
J.S.BACH (Γιόχαν Σεμπάστιαν) ΜΠΑΧ
W.A.MOZART (Βόλφαγκ Αμαντέους) ΜΟΤΣΑΡΤ
R.SCHUMANN (Ρόμπερτ) ΣΟΥΜΑΝ
FR.SCHUBERT (Φράνς) ΣΟΥΜΠΕΡΤ
J.E.F.MASSENET (Ζίλ Εμίλ Φρεντερίκ) ΜΑΣΣΝΕ
P.I .TCHAIKOVSKY (Πιότρ Ίλιτς) ΤΣΑΙΚΟΦΣΚΙ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Α. VIVALDI
La primavera (Η Άνοιξη –Τέσσερις εποχές)
1.Allegro
2.Largo e pianissimo sempre
3.Allegro
J.S.BACH
«Air»
Lento espressivo
W.A.MOZART
Sonate K.304
Allegro
R.SCHUMANN
«Slumber song» (Schlummerlied)
FR.SCHUBERT
Sonatine
1.Allegro molto
2.Andante
3.Allegro vivace
J.E.F.MASSENET
«Musings»
Andante
P.I.TCHAIKOVSKY
1.Chanson triste
Allegro non troppo
2.Melody op 42 no 3
Moderato con moto

29 Νοε 2008

"Όταν έρχονται τα σύννεφα..., βγαίνει η παντέρμη..."

ΣΑΚΗΣ ΚΑΤΙΝΑΚΗΣ -ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΟΥΝΤΟΥΡΗΣ
Μουσική για 2 κιθάρεςσε έργα Μ. ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ - Μ. ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ
Σάββατο 29 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2008, ΩΡΑ: 7.30μ.μ.
αίθουσα εκδηλώσεων ΤΡΟΦΩΝΙΟΥ ΩΔΕΙΟΥ



ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Μ.ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ
"ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ" Έργο 15 (1959-60)
Κύκλος τραγουδιών που γράφτηκαν για το ομώνυμο θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, το οποίο ανέβηκε για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 1959 από το Νέο θέατρο σε σκηνοθεσία Βασίλη Διαμαντόπουλου.
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
1.Εισαγωγή
2.Χορός

"ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΤΖΟΚΟΝΤΑΣ"
Έργο 22.Δέκα τραγούδια που αρχικά γράφτηκαν για να τα τραγουδήσει η Jacqueline Danaud στο Παρίσι το 1962. Τελικά ηχογραφήθηκαν στη Νέα Υόρκη το 1965 μόνο με ορχήστρα.

1.Όταν έρχονται τα σύννεφα
2.Κοντέσσα Εστερχάζυ

3.Η Παρθένα της γειτονιάς μου
4.Βροχή
5.Προσωπογραφία
7.Ο κ. Νόλλ
8.Οι Δολοφόνοι
9.Βραδυνή επιστροφή
10.Χορός με την σκιά μου

Μ.ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
Normal 0 MicrosoftInternetExplorer4
"ROMANCERO GITANO"
(Federico Garcia Lorca- ελεύθερη απόδοση Οδ.Ελύτη)

1. Παντέρμη
2. Του πικραμένου
3. Antonio torres heredia
4. Καλόγρια τσιγγάνα

"EΠΤΑΦΙΟΣ"
του Γιάννη Ρίτσου (Έργο γραμμένο το 1936 εμπνευσμένο απο την αιματηρή καταστολή της διαδήλωσης των καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη-"το μοιρολόι της μάνας μπροστα στο σώμα του σκοτωμένου γιού της," μοιρολόι που μετατρέπεται σε κοινωνική διαμαρτυρία.)
Η σύνθεση έγινε το 1958 από το Μίκη Θεοδωράκη στο Παρίσι1η ηχογράφηση Αύγουστος 1960 (Μ.Χατζιδάκις-Ν.Μούσχουρη) 2η ηχογράφηση Σεπτέμβριος 1960 (Γ.Μπιθικώτσης, Κ.Θύμης-Μ.Χιώτης)

1.Που πέταξε τ΄αγόρι μου
2.Χείλι μου μοσχομύριστο
3.Μέρα Μαγιού
4.Βασίλεψες αστέρι μου
5.Ήσουν καλός
6.Στο παραθύρι στέκονταν

22 Νοε 2008

Ήταν ΜΕΓΑΣ στην κυριολεξία

Κυπαρίσσι 20 ετών - από τα σκληρότερα δέντρα - σα να κόπηκε με τσεκούρι

Απίστευτης έντασης αέρας έπληξε τη Πόλη της Λιβαδειάς καθ’ όλη τη διάρκεια του εικοσιτετραώρου της 22 Νοεμβρίου 2008. Πιθανά να είναι ένας από τους ισχυρότερους Δυτικούς αέρηδες που σάρωσαν ποτέ τη Λιβαδειά και είναι γνωστοί από την αρχαιότητα για τη σφοδρότητα με την οποία χτυπούν κατά διαστήματα τη πόλη μας.

Ο Εγγλέζος συνταγματάρχης W. Leake επισκέφθηκε στα τέλη του 1805 τη Λιβαδειά και στις σημειώσεις του αναφέρει πόση μεγάλη εντύπωση του έκανε ο αέρας που οι ντόπιοι αποκαλούν Μέγα. Από το βιβλίο του Τάκη Λάππα « Η χώρα της Λιβαδειάς»


Κεντρικός δρόμος

Κεραμίδια έπεφταν πάνω σε αυτοκίνητα και άνοιγαν τρύπες στις λαμαρίνες, κιγκλίδωμα από ταράτσα έπεσε στον κεντρικό δρόμο της Πεσ. Μαχητών δημιουργώντας καταστροφές και σκορπίζοντας τον τρόμο στους περίοικους, δέντρα καταπλάκωσαν αυτοκίνητα και έκλεισαν δρόμους ενώ το παρκινγκ γνωστού σούπερ μάρκετ μετατράπηκε σε σουρεαλιστικό σκηνικό. Οι φωτογραφίες που τραβήξαμε μιλούν από μόνες τους.


Σουρεαλιστικό σκηνικό έξω από σούπερ μάρκετ

18 Νοε 2008

Για περαιτέρω μελέτη και κατανόηση όσων συμβαίνουν σήμερα στην Αμερική


Το βιβλιοπωλείο ΣYΓXPONH EKΦPAΣH
και οι EKΔOΣEIΣ KAΣTANIΩTH
με αφορμή την έκδοση του βιβλίου

HOMO AMERICANUS

σας προσκαλούν σε εκδήλωση με θέμα

TA XAPAKTHPIΣTIKA THΣ AMEPIKANIKHΣ IΔIAITEPOTHTAΣ

τη Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008 και ώρα 8.15 μ.μ.
στο χώρο του βιβλιοπωλείου.
Θα μιλήσει ο ΓIΩPΓOΣ ΠAΠAΣΩTHPIOY, συγγραφέας του βιβλίου.


Βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ
Δημάρχου I. Aνδρεαδάκη 49, πρώην Πεσ. Mαχητών, Λιβαδειά, τηλ. 22610-23.136
«
…Στην Ευρώπη οι «κάτω», συμπεριλαμβανομένων και των αποκλεισμένων, είχαν ομοιογένεια και μπορούσαν πάντα να συστήνουν συμπαγή ενότητα, ένα «Εμείς» μέσω της πολιτικής άμβλυνσης των επιμέρους διαφορών, καθώς και να εκφράζουν τα αιτήματα της «καθ’ όλου» κοινωνίας, στρέφοντας τη σύγκρουση εναντίον του βασικού αντιπάλου, που ήταν όσοι ήλεγχαν το πανίσχυρο «κέντρο»-κράτος. Εδώ υπάρχει, μεταξύ άλλων, και η απάντηση γιατί στις ΗΠΑ δεν αναπτύχθηκε ένα ισχυρό κίνημα της Αριστεράς, εν αντιθέσει με την Ευρώπη…»Πέντε αιώνες ζωής δεν είναι πολλοί. Για ένα κράτος. Για μια χώρα. Για ένα λαό. Για έναν πολιτισμό. Ακόμα λιγότεροι είναι οι τρεις αιώνες που διαδραματίζει ενεργό ρόλο. Ένας αιώνας είναι ελάχιστος στο ιστορικό γίγνεσθαι, αλλά αρκούσε για να πιστοποιήσει μια νέα ταυτότητα: την αμερικανική. Αλλά τι σημαίνει να είσαι Αμερικανός το 2008; Ποια είναι τα «ιδρυτικά» συστατικά σου; Και ποιες οι υποθήκες σου για το μέλλον, σε ό,τι αφορά την πολιτική, την οικονομία, τη θρησκεία, την αγορά, την κοινωνία; «…η μοίρα του ανθρώπου βρίσκεται πλέον στα δικά του χέρια, ως Ατόμου όμως και όχι ως ομάδας. Το Άτομο μπορεί να σωθεί, να αλλάξει, χωρίς να αλλάξει η κοινωνία. Αυτό το σημείο είναι κεντρικό για τη διαφορά Ευρώπης και ΗΠΑ…».Μπορεί να γυαλίζεις και να καθρεφτίζεσαι ως κατακερματισμένη ύπαρξη στο γκλίτερ και τα μπότοξ των αστέρων του Χόλιγουντ και της τηλεοπτικής πραγματικότητας της Όπρα («…Οι Αμερικανοί είναι ένας λαός θεατών-κομπάρσων σε μια Αμερική που είναι ένα πελώριο θέατρο…»)* μπορεί να υποφέρεις από παχυσαρκία σερνόμενος στις αλυσίδες φαστφουντάδικων που σε ηγεμονεύουν («…οι ορατοί και αόρατοι είναι η διάκριση της αμερικανικής κοινωνίας που έγινε διάκριση της εποχής. Δεν είναι τυχαίο ότι από εδώ θα ξεκινήσει η εποχή του φαίνεσθαι και της εικόνας…»)* μπορεί να πεθαίνεις από ανορεξία προσπαθώντας να μοιάσεις στο ιδανικό μοντέλο της ζωής που σου προτείνεται αφειδώς* μπορεί να φοβάσαι τους σκουρόχρωμους και τους μελαμψούς μη βομβαρδίσουν την κυριαρχία σου και πλήξουν το γόητρό σου («…Ο ρατσισμός δεν είναι παρά ένα παιχνίδι μετάθεσης, καθώς στον «ξένο» μετατίθενται όλα τα κακά της κοινωνίας…»)* μπορεί να δηλώνεις την ελευθερία σου, αλλά να ζεις χωρίς αυτή και να μην το ξέρεις* μπορεί να παλεύεις μια ζωή να υπηρετήσεις το Αμερικανικό σου Όνειρο, γιατί το μπορείς, όπως όλοι άλλωστε έχουν δικαίωμα σ’ αυτή την ουτοπία («…η Αγορά και το Θέαμα «αλέθουν» τα πάντα ή, αλλιώς, συνδυάζουν με τον καλύτερο και αποτελεσματικότερο τρόπο τους αντιτιθέμενους κόσμους…» )* μπορεί να μην ξέρεις κατά πού πέφτει η Ελλάδα στο χάρτη, ακόμη κι αν φέρεις στις φλέβες σου την επιμειξία της* μπορεί να είσαι ήδη ένας Homo Americanus που με τον τρόπο σου βοηθάς να σου μοιάσουν κατά τι όλοι, ακόμη και όσοι διαβάζουν από τα βιβλία την Αμερική, τη βλέπουν απλώς στην τηλεόραση και την ακούν μέσω της μουσικής στο ραδιόφωνο. Μπορεί. Αλλά ποιος είσαι πραγματικά; Τι σε οδήγησε να γίνεις αυτό που είσαι; «…στην Αμερική το Εμείς έχει αρνητικό πρόσημο. Η συλλογικότητα είναι συνώνυμη του μη ορατού, της μη αναγνώρισης του μη Εγώ. Το αναγνωρισμένο Άτομο θα γίνει ιδανικό και σκοπός* και ο ατομικισμός θα καταστεί η πιο ισχυρή ιδεολογία, που θα δοξαστεί πρώτα από τη θρησκεία και στη συνέχεια από την κοινωνία…».Το βιβλίο του δημοσιογράφου Γιώργου Χ. Παπασωτηρίου, με τίτλο «HOMO AMERICANUS- Τα χαρακτηριστικά της αμερικανικής ιδιαιτερότητας» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καστανιώτη, παρέχει τα φιλοσοφικά και κοινωνιολογικά «εργαλεία», το δρόμο της σκέψης που περνά μέσα και από τη λογοτεχνία και εδράζεται στις επιμέρους θεωρήσεις του Χέγκελ και του Μέιλερ, του Μίλερ και του Τσόμσκι, του Ζίζεκ και του Ρόρτυ, του Χάμπερμας και του Ρίφκιν, του Φουκουγιάμα και της Κρίστεβα, του Βιντάλ και του Βόννεγκατ, του Καπότε και της Όουτς, του Μπέλοου και του Κρούγκμαν, του Τζέημς και του Ντιούι, του Μέλβιλ και του Χόθορν, για να οδηγηθεί κανείς στην αποκρυστάλλωση δικής του γνώμης για την αμερικανική πραγματικότητα. Απολύτως homo politicus ο συγγραφέας, καταθέτει τη δική του εκδοχή για την εξέλιξη που έχει ακολουθήσει ο άνθρωπος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, μέσα από την κοινωνική, πολιτική, οικονομική και θρησκευτική του υπόσταση. «…στις ΗΠΑ η ΠΙΣΤΗ και η ΠΙΣΤΩΣΗ είναι δύο στοιχεία αλληλεξαρτώμενα… η πίστη στο Θεό και η πίστη στην Αμερική συνδέονται μ’ έναν πρωτότυπο τρόπο που συνιστά την αμερικανική ιδιαιτερότητα…».Με καθαρά επιστημονικό -στη βάση του αλλά και στη μορφή του- τρόπο γραμμένο το βιβλίο δεν αποτρέπει τον αναγνώστη να παρακολουθήσει να ξεδιπλώνεται μπροστά του η ερμηνεία απόκτησης ή κατάκτησης της αμερικανικής «ταυτότητας» -από τους πρώτους εποίκους μέχρι και σήμερα. «…η πολιτιστική κρίση και η κρίση ταυτότητας στις ΗΠΑ μοιάζει διαρκής. Αρχίζει από την ίδρυση του αμερικανικού έθνους και συνεχίζεται μέχρι σήμερα…». Ποια είναι η «ραχοκοκαλιά» που διατρέχει αυτή τη χώρα με τις απέραντες ανομοιογένειες και αντιφάσεις; «…το Άτομο είναι κατ’ εικόνα και ομοίωση της εθνικής κατασκευής των ΗΠΑ…». Ποιοι έχουν γίνει κατά καιρούς οι κρίκοι συνοχής αυτού του πληθυσμού που ενώνεται εξωτερικά μόνο κάτω από τα αστέρια της σημαίας του; Πώς έχει επιχειρηθεί η επίτευξη της εσωτερική και ψυχικής του συνοχής και συνεκτικότητας; Από ποιους; Ποιοι ωφελήθηκαν; Ποιοι «νικητές» γράφουν τη συνέχεια της ιστορίας; Ποια είναι λοιπόν η αφήγηση αυτού του κομματιού της ανθρωπότητας; «…η λογοτεχνική αφήγηση, όπως κάθε αφήγηση, είναι το σημείο στο οποίο είναι παγιδευμένη η επιθυμία…».Οι παραπομπές και σημειώσεις του βιβλίου είναι όλος του ο θησαυρός. Μια αφήγηση –αυτή των ΗΠΑ- που αναλύεται δοκιμιακά και κριτικά στο σύνολό της μέσα από τα φιλοσοφικά κάτοπτρα, τη λογοτεχνική συμβολή, αλλά και τα φίλτρα της πολιτικής επιστήμης. Ο Γ. Χ. Παπασωτηρίου παραδίδει ένα κείμενο εξαιρετικά μεστό και δυνατό, με γερή και εμπεριστατωμένη άποψη, αλλά δεν προσπαθεί να «προσηλυτίσει» τον αναγνώστη του και να τον φέρει στο δικό του πεδίο της σκέψης. Ίσα ίσα. Γεννάει τόσα καινούρια και διαρκή ερωτηματικά για τον περίφημο αυτό «homo americanus» με τα ζητήματα που θέτει προς εξέταση, που φέρνει τον αναγνώστη του στη θέση να επιχειρήσει να βρει ο ίδιος τη δική του απάντηση, όχι μόνο για την «αμερικανική ιδιαιτερότητα», αλλά και για την επίδρασή της στη δική του ζωή και πραγματικότητα. Ο ίδιος φτάνει στα δικά του συμπεράσματα με τρόπο που δεν αποζητά την τέλεια αποδοχή από τον αναγνώστη του, αλλά αναπτύσσοντας μια διαλεκτική η οποία στην ουσία εκμαιεύει την αμφιβολία. Αυτό είναι το κέρδος για ένα βιβλίο σαν κι αυτό. Όχι να υιοθετήσεις αυτολεξεί τις απόψεις του –αυτό είναι πολύ εύκολο κι έτσι κι αλλιώς το πετυχαίνει με τη πρώτη ανάγνωση ο συγγραφέας, γιατί παραθέτει πειστικά τα επιχειρήματά του- αλλά να ερευνήσεις σε βάθος και περαιτέρω όλα εκείνα τα στοιχεία που σου δίνει για να στηρίξει τη δική του θεώρηση για την αμερικανική πραγματικότητα. Οι πολλαπλές επιστρώσεις πληροφοριών και θεωριών είναι αυτές που σε οδηγούν από άλλους δρόμους η κάθε μία στη συγκρότηση δικής σου επιχειρηματολογίας και γνώμης. Σου παρέχει το κείμενο συμπυκνωμένο τόσο υψηλό γνωσιολογικό επίπεδο που οφείλεις, αν σέβεσαι την πυκνότητά του αλλά και τη δική σου φιλομάθεια, να διαλέξεις τους βασικούς άξονες διάρθρωσής του και να προσπαθήσεις να τους ερευνήσεις κι άλλο, επιχειρώντας να τους αποδείξεις εκ νέου -ή να τους απορρίψεις- στον εαυτό σου.Δεν πρόκειται για την ερμηνεία μιας αφήγησης που παραθέτει μονομερώς επιχειρήματα. Ασφαλώς διαθέτει οπτική αυτό το βιβλίο και μάλιστα ισχυρή και καταλυτική, αλλά πρόκειται για τη θεώρηση ενός κόσμου και από την απόσταση του ευρωπαϊκού βλέμματος, αλλά και εκ των έσω. Ιδίως αυτό το τελευταίο. «Διαβρώνει» εκ των έσω τους ιστούς που συγκρατούν και συγκροτούν την αμερικανική κοινωνία, αποδομεί αποτελεσματικά έτσι τη λειτουργία της πολυπαραγοντικής αυτής πραγματικότητας, ώστε να την ανασυνθέσει στο τέλος με τρόπο καταληπτό και ωφέλιμο. «…ο εσωτερικός και, πολύ περισσότερο, ο εξωτερικός «εχθρός» δημιουργούν τους αρμούς που θα συνέχουν κάθε φορά το αμερικανικό μωσαϊκό…». Ο Παπασωτηρίου δεν γράφει δογματικά, αν και ξεδιπλώνει ξεκάθαρα την άποψή του, δεν πέφτει θύμα του άγονου, στείρου, ατεκμηρίωτου και σχεδόν ενστικτώδους αντιαμερικανισμού –έτσι θα πρόδιδε το ίδιο του το υλικό, άλλωστε- παρά με το ίδιο το «εργαλείο» της σύγχρονης αμερικανικής σκέψης, τον Πραγματισμό, και φυσικά με την ψυχραιμία της επιστημοσύνης του, δημιουργεί ένα «εγχειρίδιο» κατανόησης αυτού που είναι και γίνονται οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, προτείνοντας στον αναγνώστη ένα ακόμη παράθυρο να ατενίσει από εκεί με προβληματισμό τα σύγχρονα τεκταινόμενα, αλλά και να διευρύνει τον ορίζοντα της σκέψης του. «…Οι εχθροί-ξένοι μας συγκροτούν και μας ανασυγκροτούν. Υπ’ αυτή την έννοια οι Αμερικανοί είναι ένας λαός που δημιουργήθηκε από μια σειρά πραγματικών ή φανταστικών « εχθρών»…». Αν θεωρήσουμε, μάλιστα, ότι αυτή η δική του εκδοχή και ερμηνεία είναι πολύ κοντά στην ουσία της «αμερικανικής ιδιαιτερότητας», τότε έχει πετύχει αυτό που δεν μπορεί να κάνει ο ίδιος ο homo americanus: να στοχαστεί και να αναρωτηθεί σοβαρά, προτού ακόμα προχωρήσει στην Πράξη που τον χαρακτηρίζει.
ΣΚΑΛΙΔΗ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη Φιλολογική Βραδυνή, το Σάββατο 19/7/2008)

6 Νοε 2008

ΤΟ ΧΑΣΜΑ από το θέατρο ΚΝΩΣΟΣ

Σε σκηνοθεσία Λάμπρου Τσάγκα παρακολουθήσαμε το βράδυ της Τετάρτης 5 Νοεμβρίου στη Λιβαδειά τη θεατρική παράσταση «Το χάσμα» η οποία έχει ως θέμα της τις συγκρουσιακές σχέσεις γονιών – παιδιών. Η συγκεκριμένη σύνθεση αποτελείται από σκηνές επιλεγμένες από τον Κώστα Γεωργουσόπουλο μέσα από τα σημαντικότερα έργα Ελλήνων συγγραφέων από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας.

Παρ’ όλο που η σκηνή ήταν κατά οκτώ φορές μικρότερη των αναγκών του έργου οι συντελεστές της παράστασης κατάφεραν με ενθουσιασμό, μεράκι και εφευρετικότητα να παρακάμψουν τα τεχνικά προβλήματα και να δώσουν μια έξοχη παράσταση. Μαζί με τις ευχαριστίες μας για την υπέροχη βραδιά που μας χάρισαν οι ηθοποιοί του θεάτρου ΚΝΩΣΟΣ παραθέτουμε κάποιες φωτογραφίες από το πρόγραμμά τους και το κείμενο του Κώστα Γεωργουσόπουλου.

Το θέατρο στην κοιτίδα του, στην Αρχαία Αθήνα, υπήρξε σχολείο της Δημοκρατίας. Για τον Σαίξπηρ, πάλι, είναι ο καθρέφτης όπου η κοινωνία βλέπει το πρόσωπό της. Αλλά και η εκπαίδευση αποτελεί το όχημα πάνω στο οποίο τελείται η μύηση του νέου ανθρώπου στο πολιτικό γίγνεσθαι. Στη συνεργασία μου αυτή με το Λάμπρο Τσάγκα και το Διονύση Τσακνή προσπάθησα με παραδείγματα από αριστουργήματα του ελληνικού θεάτρου να καλύψω τις συχνότερες αιτίες των συγκρούσεων γονιών – παιδιών και τους λόγους που τους προκαλούν. Οι εποχές ίσως να άλλαξαν αλλά ο μεγάλος πυρήνας που ονομάζεται οικογένεια κάθε φορά που διασπάται παράγει τα ίδια τραγικά ή γελοία κομμάτια, αφήνει τα ίδια βαθιά τραύματα και σημαδεύει για πάντα την προσωπικότητα των δύο συντελεστών.
Η συγκεκριμένη σύνθεση θέλει να δείξει τα ακραία όρια και τις ακραίες συνέπειες της ενδοοικογενειακής έντασης. Το θέατρο διδάσκει το μέτρο, δείχνοντας το μέτρο, δείχνοντας την υπερβολή. Αν κατορθώσουμε να πείσουμε με τα αρνητικά κυρίως παραδείγματα πως ο μόνος ορθός δρόμος είναι η αμοιβαία κατανόηση, η ανοχή, ο σεβασμός του άλλου και η επιθυμία να συναντηθούν παιδιά και γονείς στο φιλόξενο γήπεδο της ελευθερίας, θα είμαστε εμείς οι άνθρωποι του θεάτρου ήσυχοι πως πράξαμε ό,τι ο σκοπός του θεάτρου από την αρχαιότητα ως σήμερα αταλάντευτα επιδιώκει: Να διδάξει παίζοντας.
Κώστας Γεωργουσόπουλος

27 Οκτ 2008

Η ιστορία της ελληνικής εκπαίδευσης στη ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ τη Δευτέρα 3-11-08


Το βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ
και οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ σας προσκαλούν
στην παρουσίαση του λευκώματος
του Αλέξη Δημαρά
και της Βάσως Βασιλού-Παπαγεωργίου

ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΝΤΥΛΙ ΣΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ
1830-2000: Εκατόν εβδομήντα χρόνια
ελληνική εκπαίδευση με λόγια και εικόνες

τη Δευτέρα, 3 Νοεμβρίου 2008, στις 8:15 μ.μ.,
στο βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ
(Δημάρχου Ι. Ανδρεαδάκη 49,
πρώην Πεσ. Μαχητών, Λιβαδειά).

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι συγγραφείς.

Το λεύκωμα αυτό είναι ένα πανόραμα της ιστορίας της ελληνικής εκπαίδευσης μέσα από φωτογραφικό και αρχειακό υλικό από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους μέχρι το γύρισμα της χιλιετίας. Παρουσιάζονται με λόγια και εικόνες οι σημαντικότερες στιγμές αυτής της πορείας, προβάλλονται οι πρωταγωνιστές των εξελίξεων, καταγράφονται τα πρώτα βήματα της δημόσιας όσο και της ιδιωτικής εκπαίδευσης και αναδεικνύονται οι διάφοροι παράγοντες που καθόρισαν την πορεία τους. Τα εισαγωγικά σημειώματα κάθε κεφαλαίου και οι αναλυτικές λεζάντες δίνουν τις απαραίτητες κοινωνικοϊδεολογικές διαστάσεις των εκπαιδευτικών φαινομένων.

Η εκδήλωση θα πλαισιωθεί από προβολή φωτογραφικού υλικού που περιλαμβάνεται στο βιβλίο. Μια πρώτη γεύση σας δίνουμε παρουσιάζοντας μαθητές με τη δασκάλα τους σε σχολείο της Λιβαδειάς κοντα στο 1910.

24 Οκτ 2008

Ωριονίδες

ο κομήτης του Halley
( Φωτο: Δεκέμβριος 1985, Anglo-Australian Observatory www.aao.gov.au)

Κάθε χρόνο από τις 20 ως 22 Οκτωβρίου, παρατηρούμε τις Ωριονίδες, την βροχή διαττόντων, η οποία συμβαίνει κάθε τότε που η Γη περνά μέσα από τα υπολείμματα σκόνης που άφησε πίσω του ο κομήτης του Halley. Φυσικά, το σημείο απ’ όπου φαίνεται να πηγάζουν τα μετέωρα είναι ο αστερισμός του Ωρίωνα, απ’ όπου πήραν και το όνομά τους.

Οι παραπάνω πληροφορίες αντλήθηκαν από το ΠΛΑΝΗΤΑΡΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ. Δοθείσης ευκαιρίας να σας πληροφορήσαμε ότι από το Πλανητάριο Θεσ/νίκης έχει κυκλοφορήσει ένα καταπληκτικό βιβλίο με τίτλο "Ματιές στο σύμπαν" το οποίο διαθέτουμε στο βιβλιοπωλείο μας και σας παρουσιάζουμε το εξώφυλλό του.


Το «ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ» είναι ένα εντυπωσιακά εικονογραφημένο βιβλίο, ένας κατανοητός οδηγός για την αστρονομική εξερεύνηση, μέσα από τα μάτια των τηλεσκοπίων. Περιλαμβάνοντας τις πιο εκπληκτικές εικόνες που ελήφθησαν από τα μεγαλύτερα αστεροσκοπεία και από διαστημικές αποστολές, παρουσιάζει ένα θαυμάσιο πορτρέτο της ομορφιάς του σύμπαντος. Το συνοδευτικό κείμενο είναι ένας προσιτός οδηγός στην επιστήμη που κρύβεται πίσω από τις εικόνες, με σαφείς επεξηγήσεις όλων των κύριων αστρονομικών θεμάτων. Απαραίτητο για όσους επιθυμούν να κατανοήσουν και να εκτιμήσουν το σύμπαν, αυτό το βιβλίο συμπληρώνει την επιτυχία του προηγούμενου έργου των συγγραφέων, “Hubble Vision”, που έγινε διεθνές best seller και κέρδισε επαίνους από όλο τον κόσμο.

18 Οκτ 2008

"Στιγμές που χορεύουν στο Φως" με τη ματιά του Γιάννη Βελούδιου

Ατομική έκθεση φωτογραφίας του Γιάννη Βελούδιου
με θέμα: ΄΄ Στιγμές που χορεύουν στο Φως ΄΄
Ισόγειο Νερόμυλου – Πηγές Κρύας Λιβαδειάς
Εγκαίνια Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008 , ώρα 18.30
Λειτουργία έκθεσης: Τετάρτη – Πέμπτη – Παρασκευή:18.30 - 21.00
Σάββατο – Κυριακή: 11.00 – 13.00 & 18.30 – 21.00

Κλείνοντας το ένα μάτι πίσω από τη φωτογραφική του μηχανή,
ο Γιάννης Βελούδιος μπορεί και για να αποφύγει το μισό έστω της απάτης των φαινόμενων, καταγράφει τρία χρόνια τώρα επιλεκτικά στιγμές και λεπτομέρειες που εξέχουν από το σύνορο του χρόνου.
Χορός και όργανα και σώματα ντυμένα στα χρώματα της παράδοσης
(το δίλημμα τι να πρωτοδιαλέξεις από το άπειρο υλικό, που να αδικεί λιγότερο όσα θα μείνουν στην αφάνεια) το θέμα της έκθεσης, στην πρώτη του αυτή συλλογή
με το φλύαρο τίτλο :


΄΄ Στιγμές που χορεύουν στο Φως ΄΄

Κι είναι το μάτι που πάλλεται κάτω από την επιδερμίδα των πραγμάτων και
η κραυγή των εικόνων, που έρχονται από το μακρινό άλλοτε , που αναγεννιώνται και ξαναπεθαίνουν στη στιγμή .
Κι είναι η αγάπη για το όργανο και τον οργανιστή και το σώμα που ορχείται στην υπαγόρευση του ρυθμού, η γραμμένη ψυχή στην έκφραση του προσώπου,
το ανακράτημα του ήχου ώστε που να συμπέσει με την κίνηση, στη ΄΄συνομιλία ΄΄
του μουσικού με τον προεξάρχοντα του χορού.
Κι είναι το λίκνισμα και το τσάκισμα κι ο ιδρώτας κι η αγωνία του πρώτου του χορού που εκτίθεται στον κίνδυνο της φιγούρας.
Κι είναι το παιχνίδι των χρωμάτων της φορεσιάς με τη φωτοσκίαση και το πάγωμα της κίνησης στην απεικόνιση, έτσι που ο ρυθμός να εισχωρήσει κάνοντας και ήχος, αν είναι δυνατόν, να ακουστεί μέσα από την εικόνα.
Κι είναι η εκστατική μέθη έτσι που τα σώματα να διαχέονται κάποτε στο χώρο μέχρι την ολοσχερή τους εξαφάνιση.
Κι είναι που, όταν δίνεσαι στην τέχνη της διάσωσης των στιγμών τόσο που
σε θερμαίνει η αγάπη για το θέμα που ξεχνάς πως είμαστε σκιές και πασχίζεις να πείσεις πως είμαστε φτιαγμένοι από κίνηση κι από φως.

Σύντομο Βιογραφικό:

Ο Γιάννης Βελούδιος γεννήθηκε το 1965 στη Λιβαδειά , όπου και κατοικεί. Αποφοίτησε από το Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και εργάζεται ως μόνιμος Καθηγητής Φυσικής Αγωγής, στο 1ο Γενικό Λύκειο Λιβαδειάς.
Το 2004-2005 παρακολούθησε μαθήματα Καλλιτεχνικής Φωτογραφίας στο Ίδρυμα Καλών Τεχνών της Ι.Μ.Θ.Λ.
Το 2005-2006 παρακολούθησε μαθήματα Φωτογραφίας στα Ν.Ε.Λ.Ε.
Ν. Ηλείας καθώς επίσης στο Φωτογραφικό Εργαστήριο του Γραφείου Πολιτιστικών Θεμάτων της Β/θμιας Εκπ/σης Ν. Ηλείας.
Έχει συμμετάσχει σε πολλές Ομαδικές Εκθέσεις της Φωτογραφικής Λέσχης Λιβαδειάς, της οποίας είναι μέλος και από το 2007 Αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της.

15 Μαΐ 2008

Καλημέρα στην Άνοιξη

... Μα εκείνη χαμογέλασε
φορώντας χρώματα ανοιχτά
σαν ανθισμένη αμυγδαλιά
μέσα σε φλόγες κίτρινες
και περπατούσε ανάλαφρα
ανοίγοντας παράθυρα
στον ουρανό που χαίρονταν
χωρίς εμάς τους άμοιρους ...
Σεφέρης Γιώργος
Απόσπασμα από το ποίημα ΑΝΟΙΞΗ Μ.Χ