Εις τα χίλια οκτακόσια έξι, εις αυτόν τον χρόνον ήλθεν ένα περιηγητής Εγγλέζος, και μετά δημηγορίαν-του εμωράνθησαν οι Λειβαδίται και τον άφησαν και έσκαψεν όπισθεν της κρύας πηγής, και ευρήκεν (ως μου είπαν τίμια υποκείμενα) ένα σώμα ύλινον, ωσάν πέτρα, επάνω εις αυτό ήταν καρφωμένες διαφόρων ειδών αντίκες, χάλκωμα, το οποίον αυτό ο τότε ηγεμονεύων εκεί βοϊβόντας Ισμαήλ αγάς Καρπουνησιώτης το πήρεν. Ο δε ρηθείς Άγγλος έφυγεν. Μετ' ολίγον εξηράνθη η πηγή, και έχασαν οι Λειβαδίται αυτό το νοστιμότατον ύδωρ. (Ιδέτε τους ανθρώπους του γένους ημών, αχ, αχ) και τώρα το υστερούνται, φλογίζονται το καλοκαίρι. Συμπεραίνω ως είδον, αν τον εύρισκον σήμερον οι εγκάτοικοι της Λεβαδείας, τον έκοπταν εις λεπτά. Τους απάτησεν ο φθονερός του καλού, ο άθεος Εγγλέζος.Αυτά τα γράφει το 1817 ο Αργύρης Φιλιππίδης από τις Μηλιές Πηλίου στη "Γεωγραφία μερική" (όπου αρκετά για Λειβαδιά, εκδόθηκε στα "Περισωθέντα έργα" από τον Θ. Σπεράντζα, Αθήνα 1978, 64-65.
(ΥΓ. Το μεταφέρω όπως ακριβώς μου το έστειλε καλός φίλος)
Ν.Λ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου